Jadwiga Wierzbiańska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jadwiga Wierzbiańska

Data i miejsce urodzenia	4 lutego 1902 Kraków
Data śmierci	20 kwietnia 1983
Stopień harcerski	harcmistrzyni
Organizacja harcerska	Związek Harcerstwa Polskiego
komendantka Śląskiej Chorągwi Żeńskiej
Okres sprawowania	od 1927 do 1931
członkini NRH
Okres sprawowania	od 1928 do 1939
Naczelniczka Harcerek
Okres sprawowania	od 1931 do 1937
Poprzednik	Anna Dydyńska-Paszkowska
Następca	Maria Anna Krynicka
Odznaczenia

Jadwiga Wierzbiańska z Laszczków (ur. 4 lutego 1902 w Krakowie, zm. 20 kwietnia 1983) – polska prawniczka, nauczycielka, harcerka, harcmistrzyni, komendantka Śląskiej Chorągwi Żeńskiej (1927–1931), Naczelniczka Harcerek w latach 1931–1937.

Po rozpoczęciu nauki w gimnazjum klasycznym, po wybuchu I wojny światowej przeniosła się z rodziną do Wiednia, skąd wróciła w 1916 roku do Krakowa, gdzie kontynuowała naukę w Gimnazjum im. Adama Mickiewicza. Była członkinią tajnej niepodległościowej organizacji młodzieżowej, Związku Młodzieży Polskiej „Zet”. W 1917 roku wstąpiła do 3 Żeńskiej Drużyny Harcerek im. Narcyzy Żmichowskiej. Od 1919 roku była przyboczną i zastępową zuchów. W 1920 roku zdała maturę. W 1921 roku ukończyła roczny kurs w Akademii Handlowej w Krakowie. Jej zastęp przekształcił się w drużynę o nazwie 1 Żeńska Drużyna Harcerska im. Królowej Jadwigi. Była drużynową tej drużyny do 1926 roku^[1].

W latach 1921–1925 studiowała na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, studia ukończyła z dyplomem magistra prawa, od 1924 roku była komendantką Hufca Żeńskiego w Krakowie. W roku 1926 ukończyła dwuletnią Szkołę Nauk Politycznych UJ^[1].

W latach 1927–1932 pracowała w charakterze referendarza w Wydziale Oświecenia Publicznego Śląskiego Urzędu Wojewódzkiego w Katowicach. W 1927 roku została wybrana komendantką Śląskiej Chorągwi Żeńskiej, funkcję tę pełniła do 1931 roku. Od 1928 roku do wybuchu wojny była członkinią Naczelnej Rady Harcerskiej, a 1 lutego 1931 roku została wybrana Naczelniczką GK Żeńskiej (od 1933 roku Naczelniczka Harcerek). Stanowisko to piastowała do 1937 roku^[1].

W 1932 roku przeniosła się do Warszawy i podjęła pracę w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego na stanowisku referendarza, a od 1933 roku pracowała w Państwowym Żeńskim Gimnazjum i Liceum Handlowym w Warszawie. W 1939 roku, po ukończeniu kursu pedagogicznego uzyskała dyplom nauczyciela szkół średnich w zakresie ekonomii i prawoznawstwa^[1].

We wrześniu 1939 roku pracowała w komendzie Pogotowia Harcerek. Od kwietnia do września 1940 roku z ramienia PH prowadziła dom dziecka w Nowinkach dla 70 dzieci-ofiar wojny. Później pracowała jako nauczycielka, biorąc aktywny udział w tajnym nauczaniu. W 1942 roku przeniosła się do Krakowa, a w latach 1944–1945 mieszkała w Zakopanem, skąd po wojnie wróciła do Krakowa, gdzie uczyła w tamtejszych szkołach średnich do 1972 roku, kiedy przeszła na emeryturę^[1].

Została pochowana na cmentarzu w Falenicy, gdzie mieszkała przez ostatnie 4 lata życia^[1].

• przodowniczka – Rozkaz Naczelnictwa ZHP L.4 z 12.01.1922 z dniem 9.11.1921^[2]
• podharcmistrzyni – Rozkaz Naczelnictwa ZHP L.6 z 23 marca 1923 z dniem 1 marca 1923^[2]
• harcmistrzyni – 1928 (po reorganizacji stopni instruktorskich w 1927 roku)^[1]

• Srebrny Krzyż Zasługi^[1][3]

Jadwiga Laszczka była córką Konstantego (1865–1956), rzeźbiarza, profesora, a później rektora ASP w Krakowie, i Marii ze Stroińskich (1869–1911). Miała dwóch starszych braci: Bogdana (1898–1977) i Czesława (1900–1985) oraz młodszą siostrę Janinę (1905–1979, zamężną Murczyńską, również harcmistrzynię.

W 1931 roku wyszła za Mariana Wierzbiańskiego, z którym miała syna Krzysztofa (ur. w 1938) i córkę Teresę (ur. w 1941), zamężną Janotę.

• Janusz Wojtycza: Wierzbiańska z Laszczków Jadwiga. W: Harcerski Słownik Biograficzny. Janusz Wojtycza (red.). T. 1. Warszawa: Muzeum Harcerstwa i Marron Edition, 2006, s. 226–229. ISBN 83-923571-1-6.