Jajo elektryczne – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jajo elektryczne – stosowana w XIX wieku nazwa przyrządu do badań nad elektrycznością, w szczególności nad wyładowaniami elektrycznymi.

Źródło: Encyklopedia Orgelbranda^[1]

Jest to naczynie eliptyczne, w którym można rozrzedzić powietrze i w którym przesuwane być mogą dwa pręty metalowe prowadzące na zewnątrz; jeżeli kulkę jednego pręta zbliżymy do konduktora, to za każdym wyładowaniem objawia się wspaniały przebieg iskier. Przy znaczniejszej długości iskra przedstawia przebieg wyraźnie zygzakowaty, na podobieństwo błyskawicy; blask i barwa iskry są różne, zależą od natury przewodników, między którymi iskra przeskakuje i zawartości naczynia, w którym przebiega.

• https://web.archive.org/web/20061004051832/http://thebakken.org/artifacts/electric-egg.htm
• https://web.archive.org/web/20090105205723/http://www.thebakken.org/Frankenstein/electric-egg.htm
• http://physics.kenyon.edu/EarlyApparatus/Static_Electricity/Electric_Egg/Electric_Egg.html