Jakow Salnikow – Wikipedia, wolna encyklopedia
kapitan[1] | |
Data urodzenia | 1918 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 30 lipca 1944 |
Przebieg służby | |
Lata służby | 1941-44 |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Stanowiska | członek dowództwa batalionu AL |
Główne wojny i bitwy |
Jakow Salnikow (ros. Яков Сальников, ur. w 1918, zm. 30 lipca 1944 w Wygodzie) – oficer Armii Czerwonej, Gwardii Ludowej i Armii Ludowej, uczestnik II wojny światowej.
Urodził się w 1918 roku. Po ukończeniu szkoły średniej, pracował w fabryce w Charkowie. Po agresji III Rzeszy na ZSRR na ochotnika wstąpił do Armii Czerwonej. Do niewoli dostał się nad Dnieprem[2]. W okolicach Częstochowy uciekł z transportu. Po kilku miesiącach, latem 1943 roku zasilił szeregi Gwardii Ludowej. Służył w oddziale GL im. gen. J. Bema. Wiosną 1944 roku został członkiem dowództwa batalionu ze składu 3 Brygady AL im. gen. Józefa Bema. Poległ 30 lipca 1944 roku w walce z Niemcami w okolicy wsi Wygoda[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Najnowsze dzieje Polski: Materiały i studia z okresu 2 wojny światowej. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1965, tom 9, s. 242.
- ↑ Władysław Góra, Walczyli razem: o współdziałaniu polskich i radzieckich oddziałów partyzanckich w latach drugiej wojny światowej. Wydawnictwo Lubelskie 1972, s. 79-81.
- ↑ Mała encyklopedia 1971 ↓, s. 109.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Mała encyklopedia wojskowa. R-Ż. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1971.