Jan Łomnicki (major) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jan Łomnicki
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

17 października 1894
Zościnacze

Data i miejsce śmierci

17 września 1944
Iran

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne w ZSRR

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

3 Pułk Piechoty Legionów
32 Pułk Piechoty
11 Dywizja Piechoty
48 Pułk Piechoty
PKU Wilejka
KRU Wilejka

Stanowiska

dowódca batalionu
obwodowy komendant PW
komendant PKU
komendant RU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP, nadany dwukrotnie) Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja)

Jan Łomnicki (ur. 17 października 1894 w Zościnaczach, zm. 17 września 1944 w Iranie) – major piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 17 października 1894 w Zościnaczach (powiat trembowelski)[1]. Był synem Antoniego[2]. Po zakończeniu I wojny światowej, jako były oficer Legionów Polskich został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony w stopniu podporucznika[3]. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 3 pułku piechoty Legionów, a za swoje czyny otrzymał Order Virtuti Militari. Został awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[4][5][6]. W 1923, 1924 był oficerem 32 pułku piechoty w Modlinie[7][8]. Został awansowany na stopień majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927[9]. W 1928, jako oficer 32 pułku piechoty, służył w 11 Dywizji Piechoty[10]. W marcu 1932 został przesunięty w 48 pułku piechoty w Stanisławowie ze stanowiska dowódcy batalionu na stanowisko obwodowego komendanta przysposobienia wojskowego[11][12]. W sierpniu 1935 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Wilejka na stanowisko komendanta[13]. 1 września 1938 kierowana przez niego jednostka została przemianowana na Komendę Rejonu Uzupełnień Wilejka, a zajmowane przez niego stanowisko otrzymało nazwę „komendant rejonu uzupełnień”[14].

Po wybuchu II wojny światowej 1939, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez Sowietów. Po 1940 był osadzony w obozie jenieckim NKWD w Griazowcu[2]. Na mocy układu Sikorski-Majski z 30 lipca 1941 odzyskał wolność, po czym wstąpił do formowanej Armii Polskiej w ZSRR gen. Władysława Andersa, w której pozostawał majorem[1]. Zmarł 17 września 1944 w Iranie[1]. Został pochowany w działce polskiej na cywilnym cmentarzu katolickim w Teheranie (Polski Cmentarz w Teheranie)[1][15].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]