Jan Franczyk – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jan Franczyk

Data i miejsce urodzenia	24 czerwca 1956 Kraków
Zawód, zajęcie	psycholog, dziennikarz
Alma Mater	Uniwersytet Jagielloński
Stanowisko	redaktor naczelny „Głosu – Tygodnika Nowohuckiego”
Odznaczenia

Jan Leszek Franczyk (ur. 24 czerwca 1956 w Krakowie^[1]) – polski psycholog, dziennikarz, działacz opozycyjny w PRL i samorządowiec, redaktor naczelny „Głosu – Tygodnika Nowohuckiego”.

W 1983 ukończył studia z psychologii na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego^[2]. W 2004 na Papieskiej Akademii Teologicznej uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych na podstawie pracy pt. Kościół katolicki w Nowej Hucie w latach 1949–1989, napisanej pod kierunkiem Ryszarda Terleckiego^[3][4].

W 1977 zaangażował się w działalność opozycyjną, był członkiem SKS oraz współzałożycielem Chrześcijańskiej Wspólnoty Ludzi Pracy. Współtworzył Wydawnictwo Krzyża Nowohuckiego oraz czasopismo „Krzyż Nowohucki”, którego został redaktorem. W okresie 1979–1983 zajmował się kolportażem wydawnictw niezależnych i podziemnych. W latach 1980–1981 należał do NSZZ „Solidarność”, następnie był internowany (1981–1982). W latach 80. pracował jako psycholog w Ośrodku Opiekuna Społecznego oraz wykładowca Chrześcijańskiego Uniwersytetu Robotniczego w Mistrzejowicach. W latach 1985–1992 był zatrudniony w Zakładzie Psychologii WSP w Krakowie.

W 1990 podjął pracę w „Czasie Krakowskim” jako kierownik działu religijnego (do 1992), jednocześnie pełnił funkcję redaktora naczelnego „Głosu – Tygodnika Nowohuckiego”. W latach 1992–1993 był pełnomocnikiem likwidatora ośrodka TVP Krakowie^[2].

W III Rzeczypospolitej związany z samorządem terytorialnym, od 1994 do 2010 zasiadał w radzie miejskiej Krakowa (wybierany z ramienia centroprawicowej koalicji Twoje Miasto jako przedstawiciel PChD, następnie z listy AWS oraz Prawa i Sprawiedliwości^[5]). W 2010 nie uzyskał reelekcji na kolejną kadencję^[6]. Powrócił do rady miejskiej w 2014 z ramienia PiS^[7]. Był członkiem Partii Republikańskiej (przewodniczący w 1991), PChD oraz Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego.

Podjął pracę jako wykładowca w Wyższej Szkole Filozoficzno-Pedagogicznej „Ignatianum” oraz Uniwersytetu Pedagogicznego im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie. Jest autorem publikacji: Przykazania (Kraków 1981), Na fundamencie krzyża: Kościół katolicki w Nowej Hucie w latach 1949–1989 (Kraków 2004), Encyklopedia Nowej Huty (wraz z Ryszardem Dzieszyńskim, Kraków 2006), Brama śmierci: pytania o sprawy ostateczne (Kraków 2007)^[8]. Należy do Polskiego Towarzystwa Psychologicznego.

Członek wspólnoty „Fraternitas Jesu”^[9] oraz Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa (SKOZK)^[10].

Laureat nagrody Polcul Foundation za działania na rzecz współpracy polsko-litewskiej (1991), wyróżniony odznaką Zasłużony Działacz Kultury (2001). W 2011 prezydent Bronisław Komorowski odznaczył go Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski^[11]. W tym samym roku wyróżniony został Medalem „Niezłomnym w słowie”^[12]. Otrzymał także Medal Komisji Edukacji Narodowej (2012)^[1] oraz Krzyż Wolności i Solidarności (2015)^[13][14]. W 2021 uhonorowany Medalem Stulecia Odzyskanej Niepodległości nadanym mu przez prezydenta Andrzeja Dudę^[15].

• Maria Terlecka-Kosowska, Sławomir Chmura: Jan Leszek Franczyk. encysol.pl. [dostęp 2022-09-28].
• Franczyk Jan Leszek. W: Władysław Tyrański: Kto jest kim w Krakowie. Lokalne władze, urzędy, instytucje, środowiska. Edukacja, zatrudnienie, pozycja zawodowa, działalność polityczna i społeczna, sympatie polityczne, rodzina, rozrywki i upodobania (dane z 1999 roku). Kraków: Krakowska Agencja Informacyjna, 2000, s. 82. ISBN 83-909309-2-7. OCLC 47866363.