Jan Konarzewski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jan Konarzewski

podchorąży
Data i miejsce urodzenia	1888 Mińsk
Data i miejsce śmierci	11 maja 1919 Kozły
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	13 pułk ułanów
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Jan Konarzewski (ur. w 1888 w Mińsku, zm. 11 maja 1919 w Kozłach k. Mińska) – żołnierz samoobrony kresowej i Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari, pośmiertnie awansowany na stopień podporucznika.

Urodził się w rodzinie Wincentego i Katarzyny z Borowskich^[1]. Początkowo żołnierz Konnych Oddziałów Samoobrony w Wilnie, a później 1 szwadronu 13 pułku Ułanów Wileńskich. Będąc w stopniu podchorążego wziął udział w wyprawie na Wilno, a następnie bronił miasta przed bolszewikami. W marcu w składzie Dywizji Podlaskiej uczestniczył w zajęciu Brześcia. Walczył między Kosowem a Iwacewiczami, oraz na całym szlaku bojowym Dywizji Litewsko-Białoruskiej^[1]. Poległ we wsi Kozły. Pochowany został na cmentarzu w Swojatyczach. Za bohaterstwo wykazane w walce odznaczony został pośmiertnie Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. 27 lutego 1928 mianowany pośmiertnie na stopień podporucznika^[2].

Żonaty z Adolfiną z Jurewiczów, dzieci nie miał^[1].

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3571 – 1921^[3]

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.