Jaskinia Piekło pod Skibami – Wikipedia, wolna encyklopedia
Plan jaskini | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Położenie | |
Właściciel | prywatny |
Długość | 57[1] m |
Deniwelacja | 8[1] |
Wysokość otworów | 315[1] m n.p.m. |
Wysokość otworów nad dnem doliny | 35[1] m |
Ekspozycja otworów | ku NW, NE, |
Ochrona i dostępność | |
Kod | (nr inwentarzowy PIG) G-2.11[1] |
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego | |
Położenie na mapie Polski | |
50°49′52″N 20°25′57″E/50,831111 20,432500 |
Jaskinia Piekło pod Skibami – jaskinia położona na północno-zachodnim stoku Góry Żakowej w Paśmie Zelejowskim, na wschód od Gałęzic.
Łączna długość jaskini wynosi 57 metrów, z czego główny korytarz liczy 20 m. Do wnętrza prowadzą 4 otwory – duży, główny, przez który można łatwo dostać się do środka oraz 3 mniejsze o niewielkiej średnicy. Niedaleko głównego wejścia znajduje się niespełna metrowej głębokości zagłębienie, które prawdopodobnie powstało po zasypaniu szybu górniczego. Teren wokół jaskini, wchodzący w skład rezerwatu Góra Żakowa, na przestrzeni od XV do XVII wieku był miejscem poszukiwań rud srebra i ołowiu. W 1954 roku jaskinię objęto ochroną jako pomnik przyrody nieożywionej.
Jaskinia posiada bardzo ubogą szatę naciekową składającą się z kilku wystąpień polewy kalcytowej. Jaskinia, a w szczególności jej wąskie i trudno dostępne boczne korytarze są zamieszkane przez nietoperze, wśród których można wymienić następujące gatunki: nocek duży, mroczek późny, gacek szary i mopek zachodni. Znaleźć tu można także niektóre gatunki pająków.
Koło jaskini przechodzi niebieski szlak turystyczny prowadzący z Chęcin do Łagowa.
Nazwę Piekło okoliczna ludność nadała jaskini już w XVIII wieku. Według legendy, z jej czeluści miały wylatywać diabły, by zło na świecie czynić.
Jaskini Piekło swoją nazwę zawdzięcza odległy o 7 km Raj.