Jaskinia na Łopiankach – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jaskinia na Łopiankach

Państwo	Polska
Województwo	małopolskie
Położenie	gmina Liszki Wąwóz Półrzeczki
Długość	70[1] m
Deniwelacja	niewielka
Wysokość otworów	260[1] m n.p.m.
Ekspozycja otworów	ku NW
Kod	J.GT-03.19
Położenie na mapie Polski Jaskinia na Łopiankach
Położenie na mapie województwa małopolskiego Jaskinia na Łopiankach
Położenie na mapie powiatu krakowskiego Jaskinia na Łopiankach
Położenie na mapie gminy Liszki Jaskinia na Łopiankach
50°04′16″N 19°42′22″E/50,071194 19,706222
Multimedia w Wikimedia Commons

Jaskinia na Łopiankach (również Jaskinia na Łopiankach I) – jaskinia w dolnej części wąwozu Półrzeczki, na północ od wsi Mników na Łopiankach^[2]. Pod względem geograficznym znajduje się na Garbie Tenczyńskim, na południowym skraju Wyżyny Krakowsko- Częstochowskiej^[3].

Jaskinia znajduje się w orograficznie lewych zboczach wąwozu, w skale tuż za podmokłą łąką u wylotu wąwozu. Do wnętrza prowadzi duży otwór, częściowo zasłonięty dużą skałą opadłą ze ścian skalnych nad jaskinią. Za wejściem do jaskini znajduje się duża komora ze skalnym filarem i kominem w stropie sali. Od komory wejściowej prowadzi w głąb jaskini kręty korytarz z bocznymi rynnami. Jego ściany pokrywają kaskady nacieków. Korytarz za zakrętem zwęża się i zamienia w ciasny tunel. Dawniej przed tunelem był zacisk, został jednak rozkopany. Tunel prowadzi do niewielkiej sali, za którą w głąb masywu ciągnie się jeszcze ciasny korytarz o długości kilkunastu metrów. Jest on częściowo zamulony. Korytarze jaskini są bardzo wilgotne, z naciekami i bardzo błotniste. W jaskini występują pająki oraz nietoperze^[4].

Łączna długość jaskini wynosi 70 m^[1].

W odległości 13 m na prawo od wejścia do Jaskini na Łopiankach znajduje się otwór dużo mniejszej Rury na Łopiankach^[5].

Miejscowej ludności jaskinia znana była od dawna, w pisanych źródłach po raz pierwszy wzmiankuje o niej Piotr Umiński w 1876 r. Dokonał niewielkiego przekopu w tylnej komorze jaskini i znalazł tam skorupy naczyń i kości^[6]. Archeologicznie jaskinię przebadał Gotfryd Ossowski w latach 1880–1881. Znalazł w niej fragment ułożonego ze skał muru, a w namulisku bogaty materiał archeologiczny, m.in. materiał krzemienny oraz wyroby z kości, które uznał za wytwory ludzi z dawnych epok. Wzbudziły one jednak zastrzeżenia u archeologów i ostatecznie uznano je za falsyfikaty^[1]. W 1989 roku przekopano się do drugiej salki, odkrycia dalszych części jaskini nastąpiły w latach 1994–1995^[7].