Jednostka ewidencyjna – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jednostka ewidencyjna – jednostka powierzchniowa podziału kraju dla celów ewidencji gruntów i budynków (katastru nieruchomości).

Według rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków jednostkę ewidencyjną stanowi obszar gruntów położonych w granicach administracyjnych gminy, a w przypadku gdy w skład gminy wchodzi miejscowość o statusie miasta – również w granicach administracyjnych miasta. Oznacza to, że w gminach miejsko-wiejskich odrębnymi jednostkami ewidencyjnymi są obszar wiejski gminy oraz obszar miasta.

W miastach, w których utworzone zostały dzielnice, jako jednostki pomocnicze gminy, jednostką ewidencyjną może być obszar dzielnicy lub kilku sąsiadujących ze sobą dzielnic (np. gmina miejska Kraków dzieli się na cztery jednostki ewidencyjne: Śródmieście, Podgórze, Krowodrza, Nowa Huta).

Jednostkę ewidencyjną określa nazwa własna oraz identyfikator krajowego rejestru urzędowego podziału terytorialnego kraju (TERYT), prowadzonego na podstawie przepisów o statystyce publicznej.

Identyfikator jednostki ewidencyjnej przyjmuje postać: WWPPGG_R, gdzie:

WW – kod województwa,
PP – kod powiatu w województwie,
GG – kod gminy w powiecie,
R – jedna z cyfr: 1, 2, 3, 4, 5, 8, 9 określająca typ gminy (TERC10).

(np. identyfikator 041906_4 określa jednostkę ewidencyjną Żnin-miasto położoną w gminie miejsko-wiejskiej Żnin, powiat żniński, województwo kujawsko-pomorskie).

Dla celów związanych z techniką zakładania i prowadzenia ewidencji gruntów i budynków obszar jednostki ewidencyjnej dzieli się na obręby ewidencyjne.

Zobacz też

Linki zewnętrzne

Rozporządzenie Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz.U. z 2019 r. poz. 393)
Instrukcja Techniczna G-5 Ewidencja gruntów i budynków. gugik.gov.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-25)]. Wyd. Główny Geodeta Kraju, Główny Urząd Geodezji i Kartografii (Warszawa, 2003) ISBN 83-239-7518-3