Jerzy Mikke – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jerzy Mikke (ur. 7 maja 1920 w Warszawie, zm. 1 grudnia 1999 tamże) – polski historyk, publicysta, pisarz, działach ruchu katolicko-społecznego, redaktor „Przeglądu Katolickiego”^[1].

Urodził się w rodzinie wyznania ewangelicko-augsburskiego wywodzącej się z Śląska (oryginalne brzmienie nazwiska – Mücke), w XVIII w. osiadłej w wielkopolskim Bojanowie, a od połowy XIX w. również w Warszawie^[2]. Jego rodzicami byli Emil Karol Mikke i Zofia z d. Weber^[3], a krewnym Janusz Korwin-Mikke^[4]. Uczestnik antyniemieckiej konspiracji (pseudonimy: „Ostoja”, „Kamieniecki”), w czasie powstania warszawskiego żołnierz Armii Krajowej (3. Batalion pancerny „Golski”)^[5]. Autor audycji radiowych, sztuk teatralnych i telewizyjnych, publicystyki społeczno-kulturalnej i historycznej^[1]. W latach 70. związany z Konwersatorium Doświadczenie i Przyszłość, w sierpniu 1980 r. przez krótki czas jako ekspert wspierał gdański Międzyzakładowy Komitet Strajkowy^[6]. W latach 1984–90 redaktor „Przeglądu Katolickiego” oraz uczestnik Klubu Myśli Politycznej Dziekania^[7]. Pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie^[8].

• 1973: Wizerunki ludzi myślących;
• 1982: Wizerunki ludzi myślących (wydanie 2 poszerzone)
• 1983: "Szli krzycząc: Polska" czyli O Nocy Listopadowej – inaczej;
• 1994: Chwała i zdrada.

• 1980: Listopad 1830;
• 1980: Niebezpiecznie Panie Mochnacki;
• 1989: Ostatni z Jagiellonów.