Jerzy Miziołek – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jerzy Miziołek

Jerzy Miziołek
Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	18 grudnia 1953 Łowicz
profesor nauk humanistycznych
Uniwersytet Warszawski
Dyrektor Muzeum Narodowego w Warszawie
Okres spraw.	30 listopada 2018–2 grudnia 2019
Poprzednik	Piotr Rypson (p.o.)
Następca	Łukasz Gaweł (p.o.)
Dyrektor Muzeum Uniwersytetu Warszawskiego
Okres spraw.	2010–2018
Następca	Hubert Kowalski
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Jerzy Miziołek (ur. 18 grudnia 1953 w Łowiczu) – polski historyk sztuki, profesor nauk humanistycznych (2008)^[1], w latach 2018–2019 dyrektor Muzeum Narodowego w Warszawie.

Studiował historię sztuki i archeologię śródziemnomorską na Uniwersytecie Jagiellońskim – praca magisterska Przedstawienia procesji w sztuce wczesnochrześcijańskiej (1980)^[2]. Studia uzupełniające odbył w Pontificio Istituto di Archeologia Cristiana w Rzymie (1981/1982). Stopień doktora uzyskał na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1987 roku, na podstawie dysertacji Sol verus. Studia nad ikonografią Chrystusa w sztuce pierwszego tysiąclecia (pod kierunkiem prof. Lecha Kalinowskiego), która została opublikowana w 1991 przez Ossolineum i w postaci artykułów w pismach zagranicznych. Habilitacja na Uniwersytecie Warszawskim w 1996 (Sogetti classici sui cassoni fiorentini alla vigilia del Rinascimento). Od 2000 roku jest profesorem nadzwyczajnym, a od 2008 zwyczajnym.

W latach 1984–1988 był asystentem i adiunktem w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu Jagiellońskiego; 1988–1992 adiunkt w Instytucie Sztuki PAN w Warszawie w Pracowni Sztuki Nowożytnej, jednocześnie przewodniczącym Komisji Bibliotecznej. Od 1992 zatrudniony jest na Uniwersytecie Warszawskim – najpierw w Instytucie Historii Sztuki, a od 1997 w Instytucie Archeologii. Od 2001 jest kierownikiem Zakładu Tradycji Antyku w Sztukach Wizualnych, który specjalizuje się w badaniach z pogranicza archeologii śródziemnomorskiej i historii sztuki polskiej i włoskiej. W latach 2002–2016 był profesorem w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej, gdzie kierował Katedrą Komunikacji Wizualnej. W latach 2010–2018 był dyrektorem Muzeum Uniwersytetu Warszawskiego.

Odbył stypendia naukowe: Fundacja Lanckorońskich – 1981/1982, 1986, 1987, 1989; Instytutu Warburga w Londynie – 1989; The Getty Research Institute w Los Angeles – 1991, 2006; Harvard University Center for Italian Renaissance Studies – 1994/1995, Kunsthistorisches Institut we Florencji – 1995; Center for Advanced Study in the Visual Arts w Waszyngtonie – 1996, 1997,1998, 2001. W latach 1996–2017 brał udział w przeszło dwudziestu konferencjach międzynarodowych w Europie i USA oraz wygłaszał wykłady m.in. na uniwersytetach w Rochester, Pittsburgu, Cambridge, Londynie, Rzymie, Neapolu, Sienie, Florencji, Wenecji, Szeged, Ołomuńcu, Catanii, Los Angeles.

W 2013 otrzymał nagrodę Ministra Kultury za osiągnięcia w dziedzinie badań nad sztuką, w 2018 - tytuł Kawalera Orderu Zasługi Republiki Włoskiej^[3]. Jest członkiem College Art Association of America, Renaissance Society of America, ICOM i Stowarzyszenia Historyków Sztuki w Polsce.

23 listopada 2018 został przez ministra kultury Piotra Glińskiego powołany bez konkursu na stanowisko dyrektora Muzeum Narodowego w Warszawie (MNW) na kadencję 2018–2022^[4][5]. Powołanie nastąpiło z dniem 30 listopada 2018^[6]. Złożył rezygnację z tej funkcji 2 grudnia 2019^[5].

W kwietniu 2019 nakazał usunięcie z Galerii Sztuki XX i XXI wieku znajdujących się tam od kilku lat instalacji Natalii LL Sztuka konsumpcyjna (1975) i Katarzyny Kozyry Pojawienie się Lou Salome (2005), informując, że oczyszczenia wystawy ze „skandalizujących” prac domagało się Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego^[7]. Po fali krytyki w mediach i proteście-happeningu „Jedzenie bananów przed Muzeum Narodowym” (nawiązanie do tematu instalacji Natalii LL przedstawiającej młodą kobietę ostentacyjnie jedzącą m.in. banany) przywrócił obie instalacje jednocześnie zapowiadając zamknięcie całej galerii^[8].

Jego odwołania domagali się związkowcy z NSZZ „Solidarność” zarzucając mu m.in. brak kompetencji w prowadzeniu instytucji kultury oraz chaotyczną politykę programową i kadrową^[9]. W czasie pełnienia przez niego funkcji dyrektora z muzeum odeszło ponad 50 osób^[5]. Zwolnił on Antoniego Ziembę, przewodniczącego Kolegium Kuratorów MNW^[5], oraz Piotra Rypsona (został przez niego zwolniony w tzw. wieku ochronnym bez podania przyczyny)^[10].

Jego zainteresowania naukowe koncentrują się na tematyce związanej z symboliką światła, sztuce świeckiej włoskiego Renesansu i recepcji antyku w sztuce włoskiej i polskiej, ze szczególnym uwzględnieniem włoskiego malarstwa świeckiego (cassoni i spalliere) i oddziaływaniem badań archeologicznych na sztukę epoki Oświecenia.

Wyniki badań opublikował m.in. w: "Journal of the Warburg and Courtauld Institutes, Prospettiva, I Tatti Studies, Pegasus, Arte Cristiana, Arte Lombarda, Renaissance Studies, Iconographica, Fontes. Od 2002 prowadzi intensywne badania nad dziejami Uniwersytetu Warszawskiego, co zaowocowało licznymi publikacjami; równolegle z pracą badawczą zajmuje się działalnością dydaktyczną. Był recenzentem siedmiu doktoratów, trzech habilitacji i jednej profesury; pod jego kierunkiem powstały cztery prace doktorskie.

• Transfiguratio Domini’ in the apse at Mount Sinai and the symbolism of light, „Journal of the Warburg and Courtauld Institutes”, 53, 1990, s. 42–60^[11]
• Sol verus. Studia nad ikonografią Chrystusa w sztuce pierwszego tysiąclecia, Wrocław: Ossolineum, 1991^[12]
• Soggetti classici sui cassoni fiorentini alla vigilia del Rinascimento, Warszawa: Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, 1996^[13]
• Cassoni istoriati with „Torello and Saladin”: Observations on the Origins of a New Genre of Trecento Art in Florence, [in:] Italian Panel Painting of the Duecento and Trecento, ed. V. M.Schmidt (Studies in the History of Art, t. 61), New Haven and London 2002, s. 443–469^[14]
• Mity, legendy, exempla. Włoskie malarstwo świeckie epoki Renesansu ze zbiorów Karola Lanckorońskiego, Warszawa: Uniwersytet Warszawski. Instytut Archeologii, 2003^[15]
• Ars et educatio. Kultura artystyczna Uniwersytetu Warszawskiego, red. Jerzy Miziołek, Warszawa: Uniwersytet Warszawski, 2003^[16]
• Inspiracje śródziemnomorskie. Wizja antyku w sztuce Warszawy i innych ośrodków kultury dawnej Polski, Warszawa: Neriton, 2004^[17]
• Orpheus and Euridice: Three spalliera panels by Jacopo del Sellaio, “I Tatti Studies”, XII, 2008/2009, s. 117–148^[18]
• Muse, baccanti e centauri. I capolavori della pittura pompeiana e la loro fortuna in Polonia, Varsavia: Instituto di Archeologia dell'Università di Varsavia: Instituto Italiano di Cultura di Varsavia, 2010^[19]
• Chopin among artists and scholars, Warszawa: University of Warsaw, 2010^[20]
• The Villa Laurentina of Pliny the Younger in an Eighteenth Century Vision, Roma: „L'Erma” di Bretschneider, 2016
• Nel segno di Quo Vadis? Roma ai tempi di Nerone e dei primi martiri nelle opere di Sienkiewicz, Siemiradzki, Styka e Smuglewicz, Roma: „L'Erma” di Bretschneider, 2017
• The University of Warsaw. History and Traditions, Warsaw: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2017
• Renaissance Weddings and the Antique. Italian secular Paintings from the Lanckoroński Collection, Roma: L'Erma di Bretschneider, 2018

• Jerzy Miziołek: publikacje w cyfrowych zasobach Biblioteki Uniwersyteckiej w Heidelbergu [online], uni-heidelberg.de [dostęp 2019-08-14]  (niem.).