Jia – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jia

Przykłady naczyń typu jia z XIV wieku p.n.e. w Muzeum Szanghajskim
Nazwa chińska
Pismo uproszczone 斝 Pismo tradycyjne 斝 Hanyu pinyin jiǎ Wade-Giles chia
Multimedia w Wikimedia Commons

Jia – wykonywane z gliny lub z brązu rytualne naczynie do wina, używane w starożytnych Chinach (epoki Shang i Zhou).

Naczynia typu jia służyły do wylewania wina na ziemię podczas składania ofiar przodkom. Miały postać głębokiego naczynia przypominającego kubek z uchem, wspartego na trzech lub czterech nogach i z dwoma symetrycznie ułożonymi wypustkami u góry, służącymi prawdopodobnie do zawieszania nad paleniskiem^[1]. Zdobiono je zazwyczaj motywem taotie.

Pierwsze jia pojawiły się w okresie chińskiego neolitu (5000-2000 p.n.e.). Na powszechną skalę używano ich w czasach dynastii Shang i we wczesnej epoce Zhou, później straciły na popularności na rzecz innych naczyń^[1].