Kąt pionowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kąt pionowy – kąt zawarty w płaszczyźnie pionowej między kierunkiem odniesienia a kierunkiem na dany punkt terenowy.

Jeżeli kierunkiem odniesienia jest poziom, kąt pionowy wyznaczony w jego oparciu nazywa się kątem pochylenia. Jeżeli zaś kierunkiem odniesienia jest zenit, kąt pionowy wyznaczony w jego oparciu nazywa się kątem zenitalnym.

Kąt pionowy może być mierzony teodolitem lub tachimetrem.