Złota klatka (część haremu) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Złota klatka (tur. kafes) – rodzaj luksusowego więzienia przeznaczony dla męskich potomków sułtana, niedziedziczących tronu ze względu na wiek, zapoczątkowany przez sułtana Ahmeda, który odmówił wydania rozkazu zabicia swojego młodszego brata Mustafy.

Były to znajdujące się w najdalszej części haremu apartamenty; dostęp do nich mieli jedynie nieliczni: głównie matka lub niania, a także kilkoro niemych sług, ale nikt, kto był zamknięty w złotej klatce, nie mógł pod żadnym pozorem wychodzić na zewnątrz. Wejście do apartamentów było zamurowane, a jedzenie, napoje i opium, traktowane jako remedium na beznadzieję owej egzystencji podawano przez zakratowane okno. W dodatku, aby móc komunikować się z głuchoniemymi niewolnikami, którzy mogli przebywać w apartamentach, więzień musiał nauczyć się podstaw języka migowego. Kobiety, które miały tam wstęp, nie mogły współżyć z książętami z obawy o to, że spłodziliby oni kolejnych pretendentów do sułtańskiego tronu.

• KlaudiaK. Kobylańska KlaudiaK., „Złota klatka” – narzędzie do produkcji szalonych sułtanów [online], HISTORIA.org.pl, 27 kwietnia 2017 .