Kakko – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kakko (również Cacco lub Gacco, ur. ?, zm. ok. 625^[1]) był księciem Friuli razem ze swym starszym bratem Tasso w latach ok. 611–ok. 625. Jego ojcem był Gisulf II, który zginął odpierając inwazję Awarów.

W czasie najazdu Awarów około 611, Kakko i Tasso razem z braćmi Radoaldem i Grimoaldem uciekli najeźdźcom i uniknęli pojmania, a potem z powodzeniem powrócili do Friuli, jako następcy Gisulfa. W czasie wspólnych rządów Tasso i Kakko, władali nad Słowianami z krainy Zellia (dolina rzeki Gail), aż do miejscowości Medaria, identyfikowanej jako Maglern lub Möderndorf^[2][1], i nałożyli na nich trybut.

Kakko i Tasso zostali zdradziecko zamordowani przez Grzegorza, egzarchę Rawenny. Egzarcha, zaprosiwszy Kakko do Opitergium (obecne Oderzo) na ceremonię obcięcia brody, osaczył go i zabił razem z Tasso. Młodsi bracia Radoald i Grimoald uciekli do Arechisa I z Benewentu, a księstwo Friuli przejął ich stryj Grasulf^[3][4].

Źródła

• Paweł Diakon: Historia rzymska. Historia Longobardów. Tłumaczenie i komentarz Ignacy Lewandowski. Warszawa: Instytut Wydawniczy "Pax", 1995. ISBN 83-21114520.

Opracowania

• Jerzy Strzelczyk: Longobardowie. Ostatni z wielkiej wędrówki ludów. V–VIII wiek. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN SA, 2014. ISBN 978-83-01-17837-6.