Rośliny kwasolubne – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wybitnie kwasolubną rośliną jest np. borówka amerykańska

Rośliny kwasolubne, acydofity, rośliny acydofilnerośliny, które optymalne warunki do swojego rozwoju znajdują na podłożu kwaśnym, którego pH jest znacznie poniżej 7. Stanowią grupę acydofitów. Do roślin kwasolubnych należą np. borówki, żurawiny, turzyce[1]. W naszej florze acydofity związane są głównie z kwaśnymi torfowiskami (torfowce, turzyce), ubogimi, kwaśnymi siedliskami leśnymi (borówki), wrzosowiskami (np. wrzos) oraz ubogimi glebami (np. szczaw polny)[2].

Wśród roślin kwasolubnych wyróżnia się rośliny umiarkowanie kwasolubne i rośliny wybitnie kwasolubne. Wybitnie kwasolubne (np. bagno zwyczajne, wrzos zwyczajny, bażyna czarna) najlepiej rozwijają się w glebie o pH 3-5, umiarkowanie kwasolubne (np. wiązówka błotna, jesion wyniosły) przy pH 6-7[3].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Halina Hłuszczyk, Alina Stankiewicz: Słownik szkolny. Ekologia. Warszawa: WSiP, 1997. ISBN 83-02-06245-6.
  2. Praca zbiorowa: Nowa encyklopedia powszechna PWN. T. 1. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995, s. 28. ISBN 83-01-11096-1.
  3. Tomasz Umiński: Ekologia, środowisko, przyroda. Podręcznik dla szkół średnich. Warszawa: WSiP, 1995. ISBN 83-02-05649-9.