Kamera Bakera-Nunna – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kamera Bakera-Nunna – połączenie aparatu fotograficznego z teleskopem, zaprojektowane przez dwóch Amerykanów, dr Jamesa G. Bakera i Josepha Nunna. Używana do optycznego śledzenia sztucznych satelitów. Została zbudowana w związku z badaniami Międzynarodowego Roku Geofizycznego.

Teleskop optyczny typu Schmidta, o średnicy zwierciadła 75 cm i masie 3,5 tony, połączony był ze specjalnym aparatem fotograficznym. Pole widzenia teleskopu wzdłuż toru lotu obiektu wynosiło 30°, a w poprzek, 5°. Unikalna migawka aparatu powodowała, że przelatujące satelity pozostawiały na zdjęciach charakterystyczne i łatwo zauważalne przerywane linie. Każda z tych kamer była połączona ze specjalnym zegarem kwarcowym, który w sposób automatyczny odnotowywał czas dla wykonania każdego zdjęcia z dokładnością do ¹/₁₀₀₀ części sekundy. Dokładność pomiaru położenia satelitów wynosiła do 9 metrów. Dwanaście takich kamer rozlokowanych w różnych miejscach na kuli ziemskiej tworzyło, między latami 50. a 70. XX wieku, amerykańską sieć optycznego śledzenia obiektów kosmicznych, głównie sztucznych satelitów. Sieć należała do Smithsonian Astrophysical Observatory.

• Janusz Thor/Olgierd Wołczek, Mały słownik astronautyczny, Wiedza Powszechna, Warszawa, 1960

Zobacz multimedia związane z tematem: Baker-Nunn-Kamera

• Początki budowy sieci obserwacyjnej NASA (ang.)