Kamienica Busserowska w Warszawie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kamienica Busserowska w Warszawie

nr rej. 500 z 1.07.1965[1]
Państwo	Polska
Województwo	mazowieckie
Miejscowość	Warszawa
Adres	Rynek Starego Miasta 24
Położenie na mapie Polski Kamienica Busserowska w Warszawie
Położenie na mapie województwa mazowieckiego Kamienica Busserowska w Warszawie
Położenie na mapie Warszawy Kamienica Busserowska w Warszawie
52°15′01,199″N 21°00′44,302″E/52,250333 21,012306
Multimedia w Wikimedia Commons

Kamienica Busserowska, Skwarczyńskich, Ziembowiczowska, Przewoźnikowska^[2] – czterokondygnacyjna, trzytraktowa kamienica wzniesiona w połowie XV wieku, znajdująca się przy Rynku Starego Miasta nr 24 w Warszawie.

Kamienica wzmiankowana była po raz pierwszy w 1541 r., przy okazji zmiany właściciela. Stanisław Cuszibita (Kuszibit) przekazywał prawo własności domu zięciowi Jerzemu Filipowiczowi (przewoźnikowi i kupcowi). Prawdopodobnie wówczas została przebudowana (w piwnicach utworzono układ trzytraktowy i założono sklepienia). Natomiast w 1569 r. otrzymała nazwę Przewoźnikowska^[2].

We wczesnych latach swojego istnienia kamienica znajdowała się w posiadaniu Kozianogów, następnie Małodobrych, a w XVI wieku rodziny miodowników i piekarzy – Weissów (Weyssów, Weiszów^[2]), którzy po 1599 r. wyremontowali budynek.

W latach 1600–1671 była własnością rodziny Busserów. W tym okresie została również przebudowana na zlecenie Łukasza Bussera (rajcy). Nadano jej wówczas barokowy charakter. W połowie XVII wieku należała do Jana Ziembowicza (rajcy)^[2]. Kamienicę nadbudowano w pierwszej połowie XVIII wieku.

Około 1784–1797 była własnością Jakuba de Roussy^[2]. W latach 1780–1796 mieściła się w niej drukarnia Piotra Dufoura, a później Tomasza Le Bruna^[3]. W połowie XIX wieku drukowano tam „Tygodnik Ilustrowany” w zakładzie J. Ungra. Około 1816–1821 właścicielem był Jan Reszke (Reszkie), ok. 1852 r. Łukasz Rudnicki, w latach 1876–1880 Bronisław Chlebowski, a ok. 1887–1915 Moszek Lamrantz. W 1919 r. część pomieszczeń została wyremontowana. Kolejnymi właścicielami nieruchomości byli Lesznowscy (związani z „Gazetą Warszawską” – w XX wieku organ endecji, w latach 1935–1939 ukazywała się jako „Warszawski Dziennik Narodowy”). Od 1924 r. ostatnim prywatnym właścicielem kamienicy był Wacław Szadurski^[2].

W 1928 r. na budynku pojawiły się polichromie Edwarda Okunia. Przeprowadzono wówczas także remont fasady, podczas którego m.in. po prawej stronie wstawiono ponownie okno, a pod ławami okien drugiej kondygnacji pojawiły się konsole.

Podczas II wojny światowej budynek spalono i zburzono. Odbudowano go w latach 1952–1953 według projektu Teodora Burszego.

Po wojnie na parterze kamienicy mieściła się księgarnia literacka, a od 12 grudnia 1955 Klub Księgarza oraz Stowarzyszenie Księgarzy Polskich. W klubie organizowana jest Warszawska Premiera Literacka (od 1985 r.), której organizatorami są: Instytut Książki, Biblioteka Publiczna m.st. Warszawy – Biblioteka Główna województwa mazowieckiego, Fundacja Kultury Polskiej oraz Zarząd Okręgu Warszawskiego Stowarzyszenia Księgarzy Polskich^[4].

W 1965 roku kamienica została wpisana do rejestru zabytków^[1].

W 1983 na fasadzie kamienicy umieszczono żeliwną tablicę upamiętniającą polskich księgarzy^[5].

• Encyklopedia Warszawy, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1975, s. 245.