Kamienica przy alei Mickiewicza 9 w Bydgoszczy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kamienica przy Al. Mickiewicza 9 w Bydgoszczy

nr rej. A/453/1 z 28 sierpnia 1985[1]
Widok od Al. Adama Mickiewicza
Państwo	Polska
Miejscowość	Bydgoszcz
Adres	al. Mickiewicza 9
Typ budynku	kamienica
Styl architektoniczny	secesja
Architekt	Rudolf Kern
Kondygnacje	5
Rozpoczęcie budowy	1905
Ukończenie budowy	1906
Pierwszy właściciel	Bydgoskie Konserwatorium Muzyczne
Położenie na mapie Polski Kamienica przy Al. Mickiewicza 9 w Bydgoszczy
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego Kamienica przy Al. Mickiewicza 9 w Bydgoszczy
Położenie na mapie Bydgoszczy Kamienica przy Al. Mickiewicza 9 w Bydgoszczy
53°07′53″N 18°00′41″E/53,131389 18,011389
Multimedia w Wikimedia Commons

Kamienica przy Al. Mickiewicza 9 w Bydgoszczy – zabytkowa kamienica w Bydgoszczy.

Budynek stoi w północnej pierzei Al. Mickiewicza, nieopodal skrzyżowania w z ul. 20 stycznia 1920 r.

Kamienicę wzniesiono według projektu bydgoskiego architekta Rudolfa Kerna, jako siedzibę Bydgoskiego Konserwatorium Muzycznego (niem. Bromberger Konservatorium der Musik) – pierwszej prywatnej szkoły muzycznej na terenie Bydgoszczy^[2]. Szkoła ta powstała w 1904 roku z inicjatywy Arnolda Schattschneidera i mieściła się pierwotnie przy ulicy Gdańskiej (niem. Danzigerstrasse 158). Zajmowany przez szkołę budynek okazał się z czasem zbyt mały i podjęto decyzję o budowie nowego gmachu, właśnie przy alei Mickiewicza. Budowę rozpoczęto w grudniu 1905 roku, a w październiku 1906 roku odbył się już koncert inauguracyjny w nowej siedzibie szkoły^[2].

Budynek został wzniesiony w stylu secesji berlińskiej, z zastosowaniem bogatych form dekoracyjnych. Fasada została zrytmizowana przez piony i poziomy wyodrębniające poszczególne jej części. Znacznie zróżnicowano rozwiązania konstrukcyjne balkonów. Mimo tego, iż tworzą jeden układ, każdy z nich został zamknięty inaczej opracowaną balustradą. Wejście główne było podwójne: jedno z nich prowadziło na klatkę schodową do sal konserwatorium, drugie do prywatnych pomieszczeń właściciela całej kamienicy i jednocześnie dyrektora szkoły^[2].

Wnętrze kamienicy w części konserwatorium mieściło szereg klas szkolnych i instrumentalnych, bibliotekę i obszerną salę koncertową. Wystrój sali utrzymano w stylu neobarokowym, charakterystycznym dla wnętrz reprezentacyjnych^[2].

W sali koncertowej organizowano koncerty symfoniczne, wieczory kameralne, koncerty uczniów i comiesięczne koncerty abonamentowe. W innych, mniejszych salach, znajdowały się klasy fortepianu, skrzypiec, wiolonczeli oraz śpiewu chóralnego. Uczyli w nich pedagodzy kształceni w Wiedniu, Dreźnie, Ratyzbonie, Pradze, Rzymie, Moskwie i Warszawie, tak Niemcy, jak i Polacy (po I wojnie światowej)^[2]. Większość absolwentów zatrudniana była po zakończonej edukacji w orkiestrze teatralnej Towarzystwo Sceny Niemieckiej (niem. Verein Deutsche Bühne). Jej kapelmistrzem był drugi dyrektor konserwatorium (od 1914 roku) Wilhelm von Winterfeld. W 1921 roku przeniósł on szkołę do nowej siedziby przy ul. Gdańskiej 54. W związku z tym, wnętrze kamienicy przebudowano, a sale wykładowe i salę koncertową zamieniono na mieszkania^[2].

W okresie powojennym, w końcu lat 40. XX w. stłuczono tynki i dekoracyjne sztukaterie. Zachowały się tylko te dekoracje, które były stopione z licem ciągłego muru fasady^[2].

W latach 2002–2004 wykonano generalny remont fasady budynku.

• 
  Fasada
• 
  Secesyjne zdobienia
• 
  Łukowy szczyt
• 
  Płaskorzeźby

• Majchrzak Agnieszka: Bydgoskie Konserwatorium Muzyczne. [w.] Materiały do dziejów kultury i sztuki Bydgoszczy i regionu. Zeszyt 1. Pracownia Dokumentacji i Popularyzacji Zabytków Wojewódzkiego Ośrodka Kultury w Bydgoszczy. Bydgoszcz 1996