Kapacytancja – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2012-10 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Kapacytancja – reaktancja pojemnościowa, inaczej opór bierny pojemnościowy.

Kondensator o pojemności równej ${\displaystyle C,}$ dla prądu elektrycznego o przebiegu sinusoidalnym i częstotliwości równej ${\displaystyle f,}$ ma kapacytancję (oznaczaną najczęściej symbolem ${\displaystyle X_{C}}$) wyrażającą się wzorem:

${\displaystyle X_{C}={\frac {-1}{2\pi fC}}={\frac {-1}{\omega C}},}$

gdzie ${\displaystyle \omega }$ – to pulsacja prądu elektrycznego.

Ujemny znak kapacytancji^[a] sprawia, że reaktancja połączenia szeregowego elementów pojemnościowych i indukcyjnych jest sumą reaktancji połączonych elementów. W przypadku szeregowego połączenia jednej cewki z jednym kondensatorem otrzymuje się:

${\displaystyle X=X_{L}+X_{C},}$

gdzie ${\displaystyle X_{L}}$ oznacza induktancję cewki, czyli jej opór bierny indukcyjny.