Karol August Woyde – Wikipedia, wolna encyklopedia

Karol August Woyde

generał armii carskiej
Data i miejsce urodzenia	21 czerwca 1833 Warszawa
Data i miejsce śmierci	28 października 1905 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego
Główne wojny i bitwy	powstanie styczniowe

Karol August Woyde (ur. 21 czerwca 1833 w Warszawie, zm. 28 października 1905 tamże) – generał wojsk Imperium Rosyjskiego, historyk.

Karol August był drugim z trzech synów profesora UW Maurycego Woyde i Celestyny z Labesiusów, kalwinistów. Uczęszczał do Instytutu Szlacheckiego w Warszawie (który mieścił się w gmachu obecnego Sejmu RP), po ukończeniu tej szkoły udał się na dalsze studia do Akademii Sztabu Generalnego w Petersburgu.

Woyde zrobił imponującą karierę w carskiej armii: został przewodniczącym komisji historycznej sztabu generalnego, członkiem komitetu naukowego Ministerstwa Wojny; na emeryturę przeszedł w stopniu generała piechoty, odznaczony licznymi orderami. Wziął czynny udział w tłumieniu powstania styczniowego, odznaczył się pod Bolimowem. Generał od 1874 roku, dowódca brygady piechoty. Szef sztabu Orenburskiego Okręgu Wojskowego, w latach 1881–1890 szef sztabu Warszawskiego Okręgu Wojskowego, nadzorował budowę Cytadeli Warszawskiej. Od 1900 był generałem-lejtnantem i dowódcą dywizji piechoty^[1].

Był autorem pisanych po rosyjsku licznych prac z dziedziny historii wojskowości, które były tłumaczone na niemiecki, francuski i japoński. Przetłumaczył w 1902 r. na rosyjski sławne dzieło Clausewitza O wojnie.

Był wielokrotnym prezesem synodu Kościoła Ewangelicko-Reformowanego w Królestwie Polskim.

Dwukrotnie żonaty: z Aleksandrą von Patkull (zm. 1873) i z Antoniną Andrault de Langeron (zm. 1918) pozostawił córki, zamieszkałe w Moskwie, skąd nie udało im się wyjechać po 1920 roku. Został pochowany na cmentarzu kalwińskim w Warszawie (K,2,7)^[2].

• Stanisław Łoza, Rodziny polskie pochodzenia cudzoziemskiego osiadłe w Warszawie i okolicach, t. I - III, Warszawa 1932-35
• Jadwiga i Eugeniusz Szulcowie, Cmentarz Ewangelicko-Reformowany w Warszawie, Warszawa 1989