Kaszownik – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kaszownik
Ilustracja
Widok na zbiornik od strony zachodniej
Położenie
Państwo

 Polska

Miejscowości nadbrzeżne

Toruń

Region

Kotlina Toruńska

Hydrologia
Rzeki zasilające

Struga Toruńska

Rzeki wypływające

Struga Toruńska

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum u góry znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Kaszownik”
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego
Mapa konturowa województwa kujawsko-pomorskiego, w centrum znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Kaszownik”
Położenie na mapie Torunia
Mapa konturowa Torunia, w centrum znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Kaszownik”
Ziemia53°01′00″N 18°36′35″E/53,016667 18,609722

Kaszownik – średniowieczny sztuczny zbiornik wodny założony przez zakon krzyżacki w XIV wieku[1]. Mieści się on na Mokrym w Toruniu[1], przy granicy z Przedmieściem św. Katarzyny[2]. Od strony północnej i wschodniej graniczy z ulicą Przy Kaszowniku, zachodniej z dworcem autobusowym, południowej z ogródkami działkowymi[1].

Kaszownik powstał w XIV wieku. po doprowadzeniu przez sztuczny przekop Strugi Toruńskiej do Torunia. Wody Strugi Toruńskiej służyły do zasilania wód fos przy murach obronnych miasta oraz zapędzania kół młyńskich młynów przy zamku krzyżackim. Kaszownik pełnił funkcję rezerwuaru wody w razie nagłego zwiększonego zapotrzebowania na nią. W XIV wieku nad zbiornikiem zbudowano warsztaty i urządzenia korzystające z energii wodnej[1].

Początkowo Kaszownik składał się z dwóch zatok: Stawu Dolnego (większego, od strony zachodniej) i Górnego (mniejszego, od strony wschodniej)[1]. Mniejszy był bezpośrednio zasilany przez Strugę Toruńską[3]. W XIX wieku Kaszownik został pogłębiony i powiększony[1]. W jego pobliżu mieściły się założony w 1842 roku zakład Drewitza, produkujący narzędzia i maszyny rolnicze[4] oraz Brama Lubicka, oddana do użytku w 1894 roku[5]. W okresie międzywojennym architekt i urbanista Franciszek Krzywda-Polkowski zaproponował wybudowanie nad Kaszownikiem wybrzeża kąpielowego z zapleczem[6]. W latach 70. XX wieku w ramach rozbudowany wschodniego odcinka ulicy Przy Kaszowniku zasypano Staw Górny[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g Arkadiusz Skonieczny: Kaszownik. toruntour.pl, 2017-11-30. [dostęp 2024-01-30].
  2. Kucharzewska 2004 ↓, s. 230.
  3. Kucharzewska 2004 ↓, s. 47.
  4. Kucharzewska 2004 ↓, s. 324.
  5. Kucharzewska 2004 ↓, s. 88.
  6. Kluczwajd 2022 ↓, s. 66.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Katarzyna Kluczwajd: Toruń tylko zaplanowany. Łódź: Księży Młyn Dom Wydawniczy, 2022. ISBN 978-83-7729-703-2.
  • Joanna Kucharzewska: Architektura i urbanistyka Torunia w latach 1871-1920. Warszawa: Neriton, 2004. ISBN 838897369X.