Katarzyna Trzcińska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Katarzyna Trzcińska (ur. 18 czerwca 1966 w Gdańsku) – polska aktorka teatralna, filmowa, modelka, prezenterka telewizyjna i producentka.

W latach 1981–1985 uczęszczała do VIII L. O. w Gdańsku

W latach 1985–1989 studiowała w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie.

W trakcie studiów zagrała w przedstawieniach Teatru Telewizji – „Przypowieść głupca”^[1] w reżyserii Jacka Bursztynowicza oraz „Para za parą”^[2] w reżyserii Andrzeja Zakrzewskiego.

Studia ukończyła występując w dyplomowym spektaklu muzycznym „Muzykoterapia”^[3] Andrzeja Strzeleckiego w Teatrze Rampa.

Następnie wyjechała na rok do Australii by po powrocie rozpocząć pracę w Teatrze Studio Jerzego Grzegorzewskiego (1990-1994).

Współpracowała również z teatrami: Współczesnym, Theatre de Luciole Paris, Komedia.

Ma na swoim koncie liczne role filmowe i serialowe: Rozmowy kontrolowane, Ryś, Dług, Kallafiorr, Rancid Aluminium, Siedem przystanków na drodze do raju, Szaleńcy, Mowa ptaków, Zieja, 40-latek 20 lat później, Nie Ciebie nie siebie mi żal, Na dobre i na złe, Będziesz moja, Ja wam pokażę, Dwie strony medalu, Barwy Szczęścia, Cisza nad Rozlewiskiem, Pensjonat nad Rozlewiskiem, Młody Piłsudski.

Jeszcze jako studentka była modelką słynnej Mody Polskiej Jerzego Antkowiaka, później współpracowała z czołowymi polskimi projektantami: Grażyną Hasse, Xymeną Zaniewską, Bernardem Hanaoka, Joanną Klimas i Gosią Baczyńską. Była także producentką i reżyserką pokazów mody.

W latach 90. była prezenterką prowadzącą programy telewizyjne w tym muzyczne: 60/90, Tylko Muzyka, Bravo Bis! oraz Dzień dobry na dzień dobry i Na Gapę.

Występowała również w popularnych programach satyrycznych On, czyli Kto? w reż. Filipa Bajona, MDM-Mann do Materny oraz Szymon Majewski Show-Rozmowy w tłoku gdzie parodiowała Grażynę Torbicką.

2003 – 2010 wyprodukowała i wyreżyserowała monodram muzyczny Nico-jestem znikąd^[4],

W 2011 zachorowała na nowotwór. Po długotrwałym leczeniu powróciła do zawodu aktorki i od 2017 występuje na deskach Teatru Komedia w Warszawie.

• 1986 – Opera za 3 grosze^[5]
• 1988 – Muzykoterapia^[3]
• 1988 – Przypowieść głupca^[3]
• 1989 – Para za para^[3]
• 1990 – Tamara^[6]
• 1991 – Zagraj to jeszcze raz Sam
• 1991 – Usta milczą, dusza śpiewa^[7]
• 1991 – Miasto liczy psie nosy^[8]
• 1991 – Śmierć Iwana Iljicza^[9]
• 1992 – Lautréamont Sny^[10]
• 1992 – Tacy byliśmy^[11]
• 1993 – Epitafium dla poety
• 1994 – Ars Erotika
• 1995 – Matka Chrzestna^[12]
• 2012 – Luiza to wariatka^[13]
• 2010 – Nico-jestem znikąd^[4]
• 2017 – Seks, miłość i podatki^[14]
• 2018 – Milczenie

• 1991 – Rozmowy kontrolowane
• 1993 – 40-latek 20 lat później
• 1999 – Dług
• 1999 – Kallafiorr
• 1999 – Na dobre i na złe
• 2000 – Gunblast Vodka^[15]
• 2000 – Rancid Aluminium^[16]
• 2003 – M jak miłość
• 2003 – Siedem przystanków na drodze do raju^[17]
• 2004 – Pensjonat pod Różą
• 2004 – Talki z resztą
• 2005 – Egzamin z życia
• 2006 – Będziesz moja^[18]
• 2007 – Szaleńcy
• 2007 – Dwie strony medalu
• 2007 – Ja wam pokażę
• 2007 – Ryś
• 2010 – Milczenie jest złotem
• 2010 – Na Wspólnej
• 2012 – Nad rozlewiskiem
• 2013 – Prawo Agaty
• 2013/2014 – Cisza nad rozlewiskiem
• 2014 – Barwy szczęścia
• 2016 – Druga szansa
• 2017 – Diagnoza
• 2017 – Komisarz Alex
• 2017/2018 – Pensjonat nad rozlewiskiem
• 2018 – O mnie się nie martw
• 2019 – Młody Piłsudski
• 2019 – Mowa ptaków
• 2020 – Zieja^[19]

• 2005 – 2006 producentka artystyczna sesji fotograficznych w magazynie Gala G+J
• 2005 – Rzecznik Prasowy filmu „Wróżby Kumaka” reż. Robert Gliński
• 2006 – Rzecznik Prasowy filmu „Co słonko widziało” reż. Michał Rosa
• 2009 – Rzecznik Prasowy filmu „Magiczne drzewo” reż. Andrzej Maleszka

• Katarzyna Trzcińska, IMDb
• Katarzyna Trzcińska, FilmPolski
• Katarzyna Trzcińska, Filmweb
• Katarzyna Trzcińska, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2021-04-08] .