Kazimierz Bizański – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kazimierz Bizański
Ilustracja
Kazimierz Bizański przed 1932
Data i miejsce urodzenia

6 października 1879
Cewków

Data śmierci

po marcu 1952

Zawód, zajęcie

taternik, fotograf

Rodzice

Stanisław, Maria

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi (II RP)

Kazimierz Bizański (ur. 6 października 1879 w Cewkowie, zm. po marcu 1952 w Lublinie?) – polski inżynier, taternik, fotograf.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w 1870 w Cewkowie[1]. Był młodszym synem Stanisława Bizańskiego, krakowskiego fotografa, i jego żony Marii. Jego starszy brat Władysław odziedziczył zakład fotograficzny po rodzicach, Kazimierz fotografią zajmował się niezawodowo. Był kolegą z klasy gimnazjalnej Karola Englischa[2]. Ukończył studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej[1] (według innego źródła Wydział Chemiczny[3]). Odbył służbę wojskową i praktykę zawodową w Witkowicach[1]. Od 1905 do 1906 pracował jako konstruktor w dziale budowy kotłów w zakładzie Pierwsze Galicyjskie Towarzystwo Akcyjne Budowy Wagonów i Maszyn, przedtem Kazimierz Lipiński w Sanoku[1]. Następnie do 1913 był zatrudniony na stanowisku inspektora Wiedeńskiego Towarzystwa Dozoru Kotłów Parowych[1]. Po wybuchu I wojny światowej służył jako oficer w armii austriackiej[1].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego[1]. Został awansowany do stopnia kapitana rezerwy piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[4][5]. W 1923, 1924 był oficerem rezerwowym 11 pułku piechoty[6][7]. W okresie II Rzeczypospolitej od 1919 do 1924 był dyrektorem fabryki maszyn Kuźnica w Warszawie[1]. Od 1924 do 1927 pracował we Lwowie w charakterze okręgowego inżyniera Stowarzyszenia Dozoru Kotłów w Warszawie[1]. Od 1927 sprawował stanowisko dyrektora Stowarzyszenia Dozoru Kotłów w Warszawie[1].

Aktywnie wspinał się w Tatrach przede wszystkim w latach 1898–1908. Do jego partnerów należeli Janusz Chmielowski i przewodnik Klemens Bachleda. W tym czasie dokonał kilku istotnych przejść. W 1903 należał do pierwszych członków Sekcji Turystycznej Towarzystwa Tatrzańskiego. W 1902 wypowiadał się na tematy taternickie na łamach „Przeglądu Zakopiańskiego” (nr 36)[3].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Osiągnięcia wspinaczkowe

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j Album inżynierów i techników w Polsce, T. 1, Cz. 3, Życiorysy. Lwów: 1932, s. 1118.
  2. a b Bolesław Chwaściński: Z dziejów taternictwa. O górach i ludziach. Warszawa: Sport i Turystyka, 1988, s. 82, 88. ISBN 83-217-2463-9.
  3. a b c Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, s. 93. ISBN 83-7104-009-1.
  4. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 471.
  5. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 412.
  6. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 156.
  7. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 147.
  8. M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 297 „za zasługi w dziedzinie organizacji dozoru kotłów”.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]