Klemens Bąkowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Klemens Bąkowski

Fotografia z archiwum IKC-a
Data i miejsce urodzenia	23 listopada 1860 Kraków
Data i miejsce śmierci	22 sierpnia 1938 Kraków
Miejsce spoczynku	cmentarz Rakowicki w Krakowie
Zawód, zajęcie	prawnik historyk literat
Alma Mater	Uniwersytet Jagielloński
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Teksty w Wikiźródłach

Klemens Bąkowski (ur. 23 listopada 1860 w Krakowie^[1], zm. 22 sierpnia 1938 tamże^[2]) – polski prawnik, adwokat, literat, znawca historii Krakowa, współzałożyciel Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa.

W latach 1867–1871 uczęszczał do szkoły podstawowej mającej siedzibę w pałacu Larischa^[3]. W 1879 zdał maturę w Gimnazjum św. Anny w Krakowie^[3]. W latach 1879–1883 studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim, uzyskując w 1885 tytuł doktora^[4]. Należał do chóru akademickiego i Czytelni Akademickiej^[5].

Podczas studiów pracował jako aplikant w kierowanym przez Michała Bobrzyńskiego Archiwum Akt Grodzkich i Ziemskich^[5]. Po obronieniu doktoratu został zatrudniony jako koncypient w kancelarii Karola Pieniążka^[5]. W latach 1891–1906 prowadził kancelarię adwokacką w Krzeszowicach^[5]. W 1902 został radnym Krakowa, który to urząd pełnił do 1907^[6]. W 1907 objął urząd radcy prawnego krakowskiej gminy miejskiej^[6]. Był ponadto radcą krakowskiego oddziału Banku Gospodarstwa Krajowego^[6].

W 1896 współzakładał Towarzystwo Miłośników Historii i Zabytków Krakowa^[7]. W latach 1897–1913 był sekretarzem Towarzystwa, a od 1916 r. członkiem honorowym^[8]. W 1912 zakupił kamienicę Krauzowską przy ul. św Jana^[6]. Cały swój majątek, m.in. kamienicę, przekazał TMHiZK. Członek Komitetu Obywatelskiego Polskiego Skarbu Wojskowego w sierpniu 1914^[9][10] Od 1918 do śmierci należał do Komitetu Kopca Kościuszki^[11].

27 listopada 1929 r. został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski^[12].

Był autorem licznych książek i artykułów z zakresu historii Polski, dziejów Krakowa, sądownictwa. Publikowanie zaczął od ok. 1891 przyczynkami w „Czasie”^[7]. W latach następnych publikował m.in. w „IKC”, „Kalendarzu Krakowskim”, „Nowej Reformie”, „Roczniku Krakowskim”^[13]. Pisał monografie historyczne publikowane w serii Biblioteki Krakowskiej^[14]. Z „Kurierzem Warszawskim” i „Polską Zbrojną” korespondował pod pseudonimem Cracoviensis^[6]. Był autorem powiastek, parodii, utworów komediowych i satyr na krakowskie środowisko miejskie^[15]. Zajmował się rysowaniem karykatur i malowaniem akwarel^[11].

• Dziennikarstwo krakowskie do roku 1848.
• Historya Krakowa w zarysie, Kraków 1898.
• Posażna panna, Kraków 1899 (opowiadanie).
• Podania i Legendy krakowskie, Kraków 1899.
• Dzieje Wszechnicy Krakowskiej: od r. 1364 do 1400 i od r. 1400 do 1900, Kraków 1900.
• Dawne cechy krakowskie, Kraków 1902.
• Kościół ś. Krzyża w Krakowie, Kraków 1904.
• Kronika krakowska 1796–1848, cz.1, Kraków 1905.
• O konserwacyi zabytków z przeszłości, Kraków 1905.
• Kronika krakowska 1796–1848, cz.2, Kraków 1906.
• Teatr krakowski 1780–1815, Kraków 1907.
• Kronika krakowska 1796–1848, cz.3, Kraków 1909.
• Z dziejów współczesnej sztuki krakowskiej, Kraków 1910.
• Dzieje Krakowa, Kraków 1911.
• Kościół N. P. Maryi w Krakowie, Kraków 1913.
• Zamek krakowski : przewodnik dla zwiedzających, z dodaniem historyi Wawelu, Kraków 1913.
• Kronika Krakowa z lat 1918–1923, Kraków 1925.
• Kraków przed lokacją z roku 1257, Kraków 1935.

Od 1995 Towarzystwo Miłośników Historii i Zabytków Krakowa przyznaje Nagrodę im. Klemensa Bąkowskiego – za prace naukowe i działania na rzecz Krakowa^[16].

• WiesławW. Bieńkowski WiesławW., Klemens Bąkowski (1860-1938), [w:] Ludzie, którzy umiłowali Kraków. Założyciele Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa, Kraków 1997, s. 45-56, ISBN 83-904614-7-1 .

• Publikacje Klemensa Bąkowskiego w serwisie Polona.pl