Kleruchia – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kleruchia — kolonia obywateli ateńskich na ziemiach buntującego się polis Związku Morskiego^[1]. Najstarszą kleruchią mogła być placówka na Salaminie, zdobytej w VI wieku p.n.e. od Megary^[2]. Ateńskich osadników dobierano spośród najuboższych mieszkańców. Otrzymywali oni przydzielane przez losowanie działki (kleros)^[1]. Osiedleńcy nazywani byli kleruchami, zwykle otrzymywali najlepsze ziemie, stanowili też lokalny garnizon ateński^[2]. W V i IV wieku p.n.e. jeden z elementów ateńskiego imperializmu^[2].