Klucz raciąski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Klucz raciąski (Klucz Raciąski Ziemskich Posiadłości Biskupstwa Kujawskiego) – historyczna nazwa dóbr ziemskich na Kujawach.

Pierwsze pisane informacje o kluczu raciąskim pochodzą z 1250, kiedy to książę kujawski i łęczycki Kazimierz I (syn Konrada mazowieckiego) wymienił posiadłości wchodzące w skład klucza jako własność biskupów kujawskich. 6 października 1250 w Sieradzu podpisał on dokument, w którym zatwierdził biskupom kujawskim wszelkie prawa i przywileje, dotyczące ich posiadłości na ziemiach książęcych.

Są tam wymienione wszystkie dobra biskupie wchodzące w skład klucza raciąskiego:

• Raciążek
• Straszewo
• Brzoza
• Swarzewo
• Chlewiska
• Turzno
• Mleczkowo
• Przybysław
• Podole
• Brzeźno
• Niestuszewo
• Dąbrowa
• Tupadły

Siedzibą klucza raciąskiego był zamek biskupów kujawskich w Raciążku. Klucz raciąski istniał do czasów I rozbioru (do 1772).

• Klucz (majątek ziemski)
• Klucz sławkowski
• klucz stroński
• Straszewo (województwo kujawsko-pomorskie)