Kościół ewangelicki na Podgórzu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kościół ewangelicko-unijny na Podgórzu – kościół ewangelicko-unijny budowany w latach 1896–1897. Kościół należał do parafii powstałej w 1893 roku^[1]. Zniszczony w czasie II wojny światowej

Był to gmach w stylu neogotyckim o wymiarach 30 x 12,8 m i wysokości 6,25–7,6 m. Dach był pokryty papą. Do kościoła przynależała niewielka zakrystia i dwuklasowa szkoła, połączona korytarzem z kościołem. Wejście do świątyni mieściło się od strony głównej ulicy, choć świątynia była od niej odsunięta^[1].

Kościół budowano w latach 1896–1897. W 1903 roku zaprojektowano plebanię. W 1936 roku rozbudowano szkołę mieszczącą się przy kościele. W 1937 roku ufundowano dzwonnicę^[1].

We wrześniu 1939 roku armia niemiecka zbombardowała kościół. Prawdopodobnie w kościele mieściło się stanowisko obrony przeciwlotniczej^[2]. W kwietniu 1942 roku Niemcy zarekwirowali dzwony brązowe o wadze od 675 do 1050 kg^[3]. W czerwcu 1945 roku dzwony wróciły przeniesiono do Kościoła św. Szczepana (o nie zabiegał również ksiądz Bernard Polzin z parafii św. Apostołów Piotra i Pawła)^[2][3]. Pismo w sprawie przydzielenia dzwonów do kościoła św. Szczepana pochodzi z 7 sierpnia 1945 roku^[3]. Zburzony budynek rozebrano^[2].

W miejscu dawnej plebanii powstał Zespół Opiekuńczo-Leczniczy ss. serafitek^[1].

• Cmentarz ewangelicki w Toruniu
• Cmentarz ewangelicki (tzw. nowy) w Toruniu
• Kościół Opatrzności Bożej w Toruniu

• Katarzyna Kluczwajd: Podgórz. Toruńskie przedmieścia sprzed lat. Łódź: 2018. ISBN 978-83-7729-452-9.
• Ryszard Kozłowski. Poewangelickie obiekty sakralne w Toruniu w latach 1945-1948. „Rocznik Toruński”. 30, 2003.