French
DeutschKościół salowy – Wikipedia, wolna encyklopedia
Kościół salowy – jednonawowa, podłużna budowla sakralna z niewyodrębnionym prezbiterium.
Cała sala o tej samej wysokości i szerokości jest przekryta wspólnym stropem lub sklepieniem[1]. Występował czasem w okresie średniowiecza i w postaci małych kościółków przekrytych płaskim stropem w baroku[2].
Przykłady kościołów salowych w Polsce
[edytuj | edytuj kod]- kościół Ducha Świętego w Chełmnie;
- kościół ewangelicki św. Michała Archanioła w Gierałcicach;
- kościół św. Jana Chrzciciela w Goszkowie;
- kościół Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Prudniku;
- kościół św. Piotra i św. Pawła w Szczecinie;
- kościół w Słoniowicach;
- kościół parafialny pw. św. Katarzyny w Henrykowie;
- kościół pw. św. Antoniego Opata w Wozławkach;
- kościół pw. św. Józefa w Starej Dąbrowie;
- kościół św. Pawła w Tatyni[3].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Witold Szolginia, Architektura i budownictwo, Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1982, s. 181, ISBN 83-204-0291-3, OCLC 830298918.
- ↑ Stefan Kozakiewicz: Słownik terminologiczny Sztuk Pięknych. Warszawa: PWN SA, 2002, s. 370. ISBN 978-83-01-12365-9.
- ↑ Serwis poświęcony kościołom drewnianym.