Kod znak-moduł – Wikipedia, wolna encyklopedia
Kod znak-moduł to sposób zapisu liczb całkowitych oznaczany jako ZM (bądź SM – ang. sign-magnitude). Wszystkie bity poza najstarszym mają takie samo znaczenie jak w naturalnym kodzie binarnym. Wyróżniony bit w tym zapisie jest bitem znaku. Jeżeli ma on wartość 0, to dana liczba jest nieujemna, jeżeli 1, to liczba jest niedodatnia. W związku z tym występują dwie reprezentacje zera: +0 (00000000ZM) i −0 (10000000ZM). Jednocześnie wpływa to na zakres liczb, jaki można przedstawić używając kodowania ZM na n bitach:
Dla 8 bitów (bajta) są to liczby od −127 do 127.
Liczby zapisane w kodzie ZM na 4 bitach:
znak-moduł | dziesiętnie |
---|---|
0000 | 0 |
0001 | 1 |
0010 | 2 |
0011 | 3 |
0100 | 4 |
0101 | 5 |
0110 | 6 |
0111 | 7 |
1000 | −0 |
1001 | −1 |
1010 | −2 |
1011 | −3 |
1100 | −4 |
1101 | −5 |
1110 | −6 |
1111 | −7 |