Kodeks rycerski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2008-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Kodeks rycerski – zbiór zasad etycznych, moralnych i zawodowych, którymi kierowali się rycerze. Charakter kodeksów rycerskich umiejscawia je wśród tzw. kodeksów deontologicznych. Przestrzeganie ich gwarantowało dobrą opinię i godne życie.

Istniały różne zbiory takich zasad – różniły się od siebie w zależności od epoki, geografii występowania, ustroju społeczno-politycznego bądź tradycji religijnych. W szczególności w dobie krucjat oraz w późnym średniowieczu pojawiły się próby kodyfikacji, lecz nigdy nie osiągnęły jakiegokolwiek ujednolicenia. W efekcie zasady rycerskie pozostawały prawem niepisanym, honorowym.

Opierały się one na kilku fundamentach pochodzących z niezależnych systemów etyczno-prawnych, wśród których wyróżnić można oddanie swojemu władcy, chrześcijańskie miłosierdzie (zwłaszcza odnoszące się do słabszych, wdów, sierot) oraz zasady walki równego z równym.

• osiem cnót rycerskich
• Bushidō
• etos rycerski
• Polski kodeks honorowy
• Pasztunwali