Kodominacja – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kodominacja – zjawisko w genetyce polegające na występowaniu dwóch różnych alleli danego genu, z których żaden nie jest recesywny ani dominujący. W odróżnieniu od dominacji niezupełnej, allele tego genu są sobie równe pod względem siły wzajemnego maskowania się. Jeden i drugi biorą taki sam udział w tworzeniu fenotypu. Oznacza, to że w fenotypie ujawniają się cechy kodowane przez oba warianty genu^[1].

Kodominacja występuje w przypadku dziedziczenia: grup krwi u ludzi^[2] w układzie AB 0 (allele L^A i L^B kodominują)^[1] i MN^[3][4]; umaszczenia dereszowatego koni i bydła^[5].