Komórki Kupffera – Wikipedia, wolna encyklopedia

Komórki Kupffera, komórki Browicza-Kupffera – osiadłe makrofagi występujące między komórkami śródbłonka, w ścianie naczyń zatokowych wątroby. Są częścią układu siateczkowo-śródbłonkowego, stanowiąc około 15–20% jej komórek.

Po raz pierwszy zostały zaobserwowane w 1876 przez Karla Wilhelma von Kupffera, który nazwał je Sternzellen (komórki gwiaździste lub gwiazdowate). Przypuszczał on (błędnie), że są integralną częścią śródbłonka naczyń krwionośnych wątroby. Dopiero w 1898 Tadeusz Browicz prawidłowo zidentyfikował je jako makrofagi.

• nieregularna powierzchnia, liczne lizosomy i heterofagosomy
• brak połączeń z komórkami śródbłonka
• przytwierdzenie do powierzchni zatoki długimi wypustkami, przeważnie o charakterze spłaszczonych lamelipodiów, które przez otwory w śródbłonku mogą penetrować do przestrzeni okołozatokowej

• zapobieganie krzepnięciu krwi, poprzez fagocytozę włóknika
• udział w mechanizmach odpornościowych organizmu, poprzez fagocytozę bakterii
• fagocytoza komórek nowotworowych, kompleksów przeciwciało–antygen, zużytych erytrocytów lub ich fragmentów (proces ten dokonuje się głównie w śledzionie, ale po jej chirurgicznym usunięciu funkcję tę przejmuje wątroba)

• Wojciech Sawicki: Histologia, 1997, s. 425, ISBN 83-200-2088-3
• T. Cichocki, J.A. Litwin, J. Mirecka: Kompendium histologii, 1998, s. 269, ISBN 83-233-1105-6