Konstrukcja przysłupowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Konstrukcja przysłupowa (przysłup, niem. Umgebinde) – system konstrukcji uniezależniający ściany budynku od dachu opartego na zespole płatwi i słupów. Więźba dachowa może być oparta np. na ramach stolcowych.

Rozwiązanie charakterystyczne dla obszaru Łużyc, Czech, Moraw, Dolnego i Górnego Śląska w obszarze przygranicznym z Czechami, Małopolski^[2] i Spisza na Słowacji. W Polsce spotykane w budownictwie wiejskim i małomiasteczkowym, najczęściej w południowo-zachodniej części kraju.

Zobacz też

dom przysłupowy

Przypisy

↑ „Rozmieszczenie budownictwa przysłupowego może sugerować pochodzenie osadników ze Śląska oraz Saksonii”, [w:] Franciszek Kotula. Pochodzenie domów przysłupowych w Rzeszowskiem. „Kwartalnik Historii Kultury Materialnej” R. V., nr 3/4, 1957, s. 557 (zob. Głuchoniemcy).
↑ Tomasz Czerwiński: Budownictwo ludowe w Polsce. Warszawa: Muza, 2008, s. 15-16, seria: Ocalić od zapomnienia. ISBN 978-83-7495-574-4.

Bibliografia

Ignacy Tłoczek. Polskie budownictwo drewniane. Ossolineum. 1980.

[1] „Rozmieszczenie budownictwa przysłupowego może sugerować pochodzenie osadników ze Śląska oraz Saksonii”, [w:] Franciszek Kotula. Pochodzenie domów przysłupowych w Rzeszowskiem. „Kwartalnik Historii Kultury Materialnej” R. V., nr 3/4, 1957, s. 557 (zob. Głuchoniemcy).

[2] Tomasz Czerwiński: Budownictwo ludowe w Polsce. Warszawa: Muza, 2008, s. 15-16, seria: Ocalić od zapomnienia. ISBN 978-83-7495-574-4.

[1]

[2]