Kozioł oporowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2017-02 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Kozioł oporowy – konstrukcja budowlana umieszczona na końcu toru kolejowego, mająca za zadanie uniemożliwić wyjechanie z toru. Stosowany tam, gdzie kończy się tor, np. na bocznicach, torach ładowni czy stacjach czołowych. Zazwyczaj są to dwie szyny, wygięte łukiem o odpowiednim promieniu lub zastrzały wykonane z kształtowników stalowych. Obydwa końce mają często zamontowany podkład kolejowy na wysokości zderzaków, aby złagodzić ewentualne uderzenie. Kozioł oporowy może również być wykonany w postaci betonowego bloku, nasypu ziemnego lub zderzaków hydraulicznych (samohamowny).

• 
  Kozioł wykonany z wygiętych szyn
• 
  Kozioł oporowy z tarczą zaporową
• 
  Kozioł betonowy ze zderzakami
• 
  Kozioł betonowy z nasypem

Zobacz multimedia związane z tematem: Kozioł oporowy

Zobacz hasło kozioł oporowy w Wikisłowniku

• mur oporowy