Króciec – Wikipedia, wolna encyklopedia

Króciec – element konstrukcyjny zbiornika lub aparatu czy urządzenia o budowie zbiornikowej lub rurowej, umożliwiający dostęp do jego wnętrza i połączenie z innym aparatem lub rurociągiem. Przykładami króćców są:

Króciec z kołnierzem
  • króćce wlotowe i wylotowe, umożliwiające doprowadzanie lub odprowadzanie medium z lub do zbiornika,
  • króćce przyłączeniowe, służące do podłączenia urządzeń zabezpieczających (np. zaworów bezpieczeństwa) lub elementów armatury,
  • króćce służące do montażu osprzętu, np. urządzeń pomiarowych,
  • wzierniki, służące do obserwacji wnętrza zbiornika.

Króciec ma najczęściej postać krótkiego odcinka rury wspawanej w otwór bądź przyspawanej do wyoblenia w płaszczu, dnie lub pokrywie zbiornika, zakończonej kołnierzem lub nagwintowanej w celu umożliwienia podłączenia innego króćca, rurociągu, pokrywy lub zaślepki[1]. W zbiornikach ciśnieniowych stosuje się króćce o znormalizowanych średnicach, z kołnierzami dobieranymi wg średnicy nominalnej i ciśnienia roboczego.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Jerzy Pikoń, Podstawy konstrukcji aparatury chemicznej Cz. II Elementy aparatury chemicznej, wyd. I, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1979.