Krajowa Tablica Przeznaczeń Częstotliwości – Wikipedia, wolna encyklopedia

Krajowa Tablica Przeznaczeń Częstotliwości - dokument rządowy, w randze rozporządzenia^[1], wydawany na podstawie polskiego Prawa komunikacji elektronicznej^[2] (w latach 2004-2024 Prawa telekomunikacyjnego^[3]) określający przeznaczenie dla poszczególnych służb radiokomunikacyjnych częstotliwości lub zakresów częstotliwości oraz ich użytkowanie. Częstotliwości mogą być użytkowane jako:

• cywilne;
• rządowe;
• cywilno-rządowe.

Krajową Tablicę Przeznaczeń Częstotliwości określa Rada Ministrów realizując politykę państwa w zakresie gospodarki zasobami częstotliwości, spełniania wymagań dotyczących kompatybilności elektromagnetycznej oraz telekomunikacji, z uwzględnieniem międzynarodowych przepisów radiokomunikacyjnych, oraz wymagań dotyczących:

• zapewnienia warunków dla harmonijnego rozwoju służb radiokomunikacyjnych oraz dziedzin nauki i techniki, wykorzystujących zasoby częstotliwości,
• wdrażania nowych, efektywnych technik radiokomunikacyjnych,
• obronności, bezpieczeństwa państwa oraz bezpieczeństwa i porządku publicznego

– kierując się koniecznością zachowania jej aktualności.

Polska Krajowa Tablica Przeznaczeń Częstotliwości spełnia wymagania wynikające z międzynarodowego Regulaminu Radiokomunikacyjnego, jak i z europejskich przeznaczeń częstotliwości ECA (European Common Allocation), opublikowanych w raportach CEPT/ECC. Jest uaktualniana przeważnie po opublikowaniu zmian wprowadzanych podczas kolejnych Światowych Konferencji Radiokomunikacyjnych (WRC).