Kraton Konga – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kraton Konga – prekambryjski kraton, tworzący centralną część dzisiejszego kontynentu afrykańskiego. Powstał on między 3,6 a 2,2 mld lat temu.

Najstarsze skały odsłaniają się w Tanzanii, znaczną część kratonu pokrywają osady Kotliny Konga. Od innych części kontynentu oddzielają go pasy fałdowe, które uformowały się podczas orogenezy panafrykańskiej, w wyniku której Afryka została scalona z mniejszych fragmentów.

W neoproterozoiku, po rozpadzie superkontynentu Rodinii, stanowił on przejściowo odrębny kontynent.

• cykl superkontynentalny

• Pan-African crustal thickening and Palaeoproterozoic eclogite facies metamorphism in Cameroon