Krzysztof Biegun (ur. 21 maja 1994 w Gilowicach[1]) – polski skoczek narciarski, złoty medalista drużynowego konkursu Zimowego Olimpijskiego Festiwalu Młodzieży Europy 2011, letni wicemistrz Polski 2012, reprezentant klubu LKS Sokół Szczyrk. Złoty medalista drużynowy mistrzostw świata juniorów z 2014 oraz srebrny z 2013 roku. Złoty i srebrny indywidualny oraz złoty drużynowy medalista Zimowej Uniwersjady 2013. Zwycięzca jednego konkursu Pucharu Świata.
W październiku 2018 ogłosił zakończenie kariery[2]. W sezonie 2020/2021 został asystentem trenera kadry młodzieżowej mężczyzn w skokach narciarskich[3].Od sezonu 2022/2023 trener bazowy w Szczyrku.
8 stycznia 2011 zadebiutował w zawodach FIS Cup w Szczyrbskim Jeziorze, gdzie zajął 36. miejsce. Dzień później zdobył pierwszy punkt, plasując się na 30. pozycji. Później wystąpił na konkursie tej serii w Szczyrku, gdzie zajął 49. i 31. miejsce[4]. W klasyfikacji generalnej FIS Cupu 2010/2011 uplasował się na 258. miejscu[5].
15 lutego wystąpił w indywidualnym konkursie podczas Zimowego Olimpijskiego Festiwalu Młodzieży Europy 2011. Oddał skoki na odległość 81 m i 89,5 m, co dało mu 26. miejsce[6]. W konkursie drużynowym zdobył złoty medal[4].
6 sierpnia 2011 po raz pierwszy zajął miejsce w pierwszej dziesiątce FIS Cup, dzięki zajęciu 8. miejsca w Szczyrku. Dzień później był 20[4]. 26 grudnia podczas mistrzostw Polski skoczył na 104,5 m i 86,5 m. Zajął 20. miejsce[7].
Biegun zadebiutował w Pucharze Kontynentalnym 17 lutego 2012 w Oslo. W konkursach rozegranych w tym norweskim mieście zajął kolejno: 52., 43. i 54. miejsce. Natomiast w Wiśle był 66. W marcu wystąpił jeszcze w dwóch konkursach FIS Cup w Garmisch-Partenkirchen (uplasował się na 12. i 10. miejscu)[4].
Został powołany do reprezentacji Polski w sezonie 2012/2013, przydzielono go do grupy B kadry młodzieżowej[8]. W lecie 2012 Biegun zdobył pierwsze punkty w Letnim Pucharze Kontynentalnym, 1 lipca 2012 za zajęcie 28. miejsca w Stams. Sześć dni później ukończył zawody w Kranju na dwunastym miejscu, skacząc na 107,5 m i 102 m, co było jego dotychczasowym najlepszym rezultatem w Pucharze Kontynentalnym[9]. 21 lipca 2012 zadebiutował w zawodach Letniego Grand Prix w Wiśle-Malince, gdzie oddał skoki na 120,5 m i 117,5 m. Zdobył zarazem pierwsze punkty, za 20. miejsce[10]. W zawodach LPK w Kuopio uplasował się na 13. i 8. lokacie. Następnie podczas LGP w Hakubie zajął miejsca poza pierwszą trzydziestką – był 38. i 46. 2 września zdobył srebrny medal Letnich Mistrzostw Polski 2012, skacząc na 126 m i 117,5 m[11].
W zimowym Pucharze Kontynentalnym Biegun zajął 23. miejsce. W początkowej części sezonu wystąpił w Zakopanem, gdzie w drugim konkursie był dziewiętnasty (w pierwszym został zdyskwalifikowany). Od zawodów w amerykańskim Iron Mountain gdzie zajął miejsca: 20., 7. i 17. był już wystawiany regularnie do zawodów PK, nie startując tylko Brotterode. W Wiśle po raz pierwszy stanął na podium – był trzeci po skokach na 124,5 m i 124 m. Do końca sezonu tylko dwukrotnie nie uplasował się w pierwszej dziesiątce konkursu.
W zawodach drużynowych na Mistrzostwach Świata Juniorów w Narciarstwie Klasycznym 2013 w Libercu zdobył srebrny medal[12]. 16 lutego zadebiutował w zawodach Pucharu Świata. Na skoczni mamuciej Heini-Klopfer-Skiflugschanze w Oberstdorfie zajął 30. miejsce po skokach na odległości 180 i 172 m[13].
Biegun został powołany do kadry juniorów reprezentacji Polski w sezonie 2013/2014 prowadzonej przez Macieja Maciusiaka[14]. W pierwszych zawodach sezonu letniego, odbywających się na obiekcie HS 115 w Stams, zaliczanych do cyklu Letniego Pucharu Kontynentalnego 2013 Biegun odniósł zwycięstwo, oddając skoki na 113 m i 106 m[15]. Tydzień później w słoweńskim Kranj dwukrotnie stanął na podium, zajmując drugie miejsce. Po drugim konkursie objął prowadzenie w całym cyklu[16][17].
W odbywających się 28 lipca zawodach indywidualnych w Hinterzarten, zaliczanych do klasyfikacji Letniego Grand Prix 2013 zajął dwunaste miejsce, oddając skoki na 102,5 m i 103 m[18]. 2 sierpnia znalazł się w składzie reprezentacji Polski na konkurs drużynowy LGP w Wiśle[a]. Oddał skoki na 127,5 m i 128 m, a jego drużyna zwyciężyła w domowym konkursie[19]. W konkursie indywidualnym po raz pierwszy w karierze uplasował się w pierwszej dziesiątce, na siódmej pozycji. Skoczył na 127 m i 128,5 m[20], a w klasyfikacji generalnej awansował na dziewiątą lokatę[21]. Nie startował w dwóch następnych konkursach LGP i spadł w tym czasie na 14. pozycję w tabeli, ex aequo z Dienisem Korniłowem[22]. Powrócił do rywalizacji w tym letnim cyklu w zawodach odbywających się w Hakubie. W pierwszym z nich odniósł zwycięstwo, awansując z zajmowanego po pierwszej serii ósmego miejsca[23]. Oddał skoki na 130 m i 129 m i wyprzedził Simona Ammanna o pół punktu[24]. W drugim konkursie był szósty. Po japońskich konkursach zajmował czwarte miejsce w generalnej klasyfikacji LGP[25]. W Niżnym Tagile był ósmy na normalnym obiekcie, a na dużym po próbach na odległość 127 m i 125 m stanął na najniższym stopniu podium, ex aequo z Andersem Bardalem[26]. Zdobyte punkty pozwoliły mu na przesunięcie się na pozycję wicelidera Letniej Grand Prix, ze stratą 50 punktów do Andreasa Wellingera[27].
Polska reprezentacja nie wystąpiła na zawodach LGP w Ałmaty. Biegun spadł na piątą pozycję w klasyfikacji generalnej[28]. Tymczasem zakończyła się rywalizacja w Letnim Pucharze Kontynentalnym. Biegun, który wystąpił jedynie w pierwszych czterech konkursach zajął w klasyfikacji generalnej tegoż trzecią pozycję. Zdobył 292 pkt, jego strata do zwycięzcy, Marinusa Krausa wyniosła 117 pkt, do poprzedzającego go Jakuba Jandy – 109 pkt, a przewaga nad czwartym Klemensem Murańką – 19 pkt[29].
W inauguracyjnym, jednoseryjnym konkursie indywidualnym o Puchar Świata w sezonie 2013/2014 w Klingenthal odniósł, po skoku na 142,5 m, pierwsze w karierze zwycięstwo w zawodach tej rangi[30]. Tym samym został pierwszym liderem klasyfikacji generalnej PŚ w sezonie 2013/2014, a zarazem drugim Polakiem obok Adama Małysza, który mógł skakać w żółtym plastronie lidera. Jednocześnie został szóstym w historii polskim skoczkiem który wygrał konkurs PŚ. Tydzień później w Ruce uplasował się na osiemnastej pozycji po skokach na 128 m i 125 m. Zdobyte punkty pozwoliły mu na utrzymanie prowadzenia w klasyfikacji generalnej[31]. W konkursach w Lillehammer plasował się poza pierwszą trzydziestką, na 32. i 36. miejscu. Spadł na dziesiątą lokatę w klasyfikacji generalnej[32].
W konkursie indywidualnym na obiekcie normalnym rozegranym w ramach Zimowej Uniwersjady 2013 w Predazzo Biegun zdobył srebrny medal. Oddał skoki na 100 m i 101,5 m, a do zwycięzcy Samiego Niemiego stracił 3,1 pkt[33]. Podczas rozgrywanego 18 grudnia na tej samej skoczni konkursu drużynowego zdobył złoty medal[34]. W swoich próbach uzyskał 100m i 103,5m i indywidualnie był najlepszym skoczkiem konkursu[34]. Dwa dni później był najlepszy w zawodach indywidualnych na skoczni dużej[35]. Oddał skoki na odległość 129m i 127m i zwyciężył z przewagą 11,2 pkt nad drugim Samim Niemim[36].
Krzysztof Biegun znalazł się w składzie reprezentacji Polski na dwa pierwsze konkursy 62. Turnieju Czterech Skoczni[37]. W kwalifikacjach do konkursu w Oberstdorfie, po skoku na 133m, zajął 13. miejsce[38]. W pierwszej serii, rozgrywanej systemem KO, rywalizował z Gregorem Deschwandenem. Polak uzyskał 123m, co było wynikiem gorszym o 0,5m od próby Szwajcara, jednak wyższe noty i punkty za wiatr zapewniły Biegunowi awans do drugiej serii. Po pierwszej rundzie zajmował 28. miejsce[39]. W swojej drugiej próbie Biegun uzyskał 119,5m i zawody zakończył na 27. miejscu[40]. W kwalifikacjach do konkursu w Garmisch-Patrenkirchen zajął 20. miejsce po skoku na 131m[41]. W konkursie noworocznym rywalizował w parze z Tomazem Naglicem. Uzyskał 128m, wygrał ze Słoweńcem, po pierwszej serii zajmował 30. miejsce, ex aequo ze Stefanem Kraftem[42]. W drugim skoku Krzysztof Biegun uzyskał 126m i ostatecznie zajął niepunktowane, 31. miejsce pomimo występu w obu seriach[43]. Po dwóch konkursach zajmował 20. miejsce w klasyfikacji Turnieju Czterech Skoczni z dorobkiem 489 pkt[44]. Podczas rozgrywanych 3 stycznia kwalifikacji na skoczni Bergisel w Innsbrucku skoczył 113m i w efekcie nie awansował do konkursu[45]. W składzie polskiej drużyny na konkurs w Bischofshofen Bieguna zastąpił Piotr Żyła[46]. W klasyfikacji końcowej Turnieju Czterech Skoczni Krzysztof Biegun zajął 35. miejsce[47].
Podczas konkursów lotów na skoczni Kulm nie startował[48]. Krzysztof Biegun powrócił do rywalizacji w Pucharze Świata podczas konkursu w Wiśle[49]. W kwalifikacjach przeprowadzonych 16 stycznia oddał skok na 120,5m i zajął 29. miejsce[50]. W pierwszej serii rozgrywanego tego samego dnia konkursu uzyskał 127,5m i po skokach 50 zawodników zajmował 11 lokatę. W drugim skoku osiągnął 119m i zawody ukończył na 20. miejscu[51]. Dzień później rozegrano eliminacje do niedzielnego konkursu w Zakopanem. Biegun skoczył 117,5m, co dało mu 21. miejsce[52]. W rozegranym 19 stycznia jednoseryjnym konkursie na Wielkiej Krokwi zajął 15. miejsce, uzyskał odległość 126,5m[53]. Krzysztof Biegun został powołany do reprezentacji Polski na Mistrzostwa Świata Juniorów w Val di Fiemme[54]. Z powodu przygotowań do tej imprezy nie wystąpił w konkursach Pucharu Świata w Sapporo[55].
28 stycznia odbyły się pierwsze oficjalne treningi przed konkursami skoków na Mistrzostwach Świata Juniorów. W pierwszym uzyskał 93 metry i uplasował się na 11 pozycji, w drugim był 17 po skoku na 93,5m[56]. Następnego dnia oddał skoki na odległość 94,5m oraz 86,5m. Dały mu one odpowiednio 20. i 52. miejsce[57]. W pierwszej serii konkursu indywidualnego zajmował piąte miejsce po próbie o długości 90 m. W drugim skoku lądował siedem metrów dalej i ostatecznie był szósty[58]. W konkursie drużyn Polacy zdobyli złoty medal[b], a Biegun skakał na 92,5 m i 102 m[59].
Do końca sezonu startował w konkursach Pucharu Kontynentalnego – w Iron Mountain plasował się na 48. i 20. pozycji, w Seefeld nie punktował w obu konkursach, w Falun był 23. i 33. 9 marca w Zakopanem zajął najwyższe miejsce w sezonie. Po pierwszym skoku na 128 m był liderem[60], jednak drugi o długości 115,5 m zepchnął go na piąte miejsce. Dzień wcześniej był 21.. Sezon PK zakończył 38. miejscem w Niżnym Tagile[59].
Starty K. Bieguna na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo
[edytuj | edytuj kod] Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
2. | 26 stycznia | 2013 | Liberec | Ještěd | K-90 | HS-100 | druż.[c] | 98,0 m | 96,5 m | 1062,0 pkt (257,5 pkt) | 24,5 pkt | Słowenia |
6. | 31 stycznia | 2014 | Predazzo | Trampolino Dal Ben | K-95 | HS-106 | indywid. | 90,0 m | 97,0 m | 224,2 pkt | 7,3 pkt | Jakub Wolny |
1. | 1 lutego | 2014 | Predazzo | Trampolino Dal Ben | K-95 | HS-106 | druż.[b] | 92,5 m | 102,0 m | 1027,0 pkt (255,6 pkt) | – |
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
2. | 14 grudnia | 2013 | Predazzo | Trampolino Dal Ben | K-95 | HS-106 | indywid. | 100,0 m | 101,5 m | 267,2 pkt | 3,1 pkt | Sami Niemi |
1. | 18 grudnia | 2013 | Predazzo | Trampolino Dal Ben | K-95 | HS-106 | druż.[d] | 100,0 m | 103,5 m | 755,5 pkt (264,3 pkt) | – |
1. | 20 grudnia | 2013 | Predazzo | Trampolino Dal Ben | K-120 | HS-134 | indywid. | 129,0 m | 127,0 m | 278,6 pkt | – |
Starty K. Bieguna na zimowym olimpijskim festiwalu młodzieży Europy – szczegółowo
[edytuj | edytuj kod] Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
26. | 15 lutego | 2011 | Liberec | Ještěd | K-90 | HS-100 | indywid. | 81,0 m | 89,5 m | 204,0 pkt | 90,5 pkt | Jarkko Määttä |
1. | 17 lutego | 2011 | Liberec | Ještěd | K-90 | HS-100 | druż.[e] | 94,0 m | 84,0 m | 913,5 pkt (220,5 pkt) | — |
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie
[edytuj | edytuj kod] Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie
[edytuj | edytuj kod] Nr | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Lok. | Strata | Zwycięzca |
1. | 24 listopada | 2013 | Klingenthal | Vogtland Arena | K-125 | HS-140 | 142,5 m | — | 135,8 pkt | 1. | — |
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Letniego Grand Prix chronologicznie
[edytuj | edytuj kod] Lp. | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Skok 1 | Skok 2 | Nota |
1. | 23 sierpnia | 2013 | Hakuba | Olimpijska | K-120 | HS-131 | 130,0 m | 129,0 m | 264,6 pkt |
Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Letniego Grand Prix chronologicznie
[edytuj | edytuj kod] Lp. | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Lok. | Strata | Zwycięzca |
1. | 23 sierpnia | 2013 | Hakuba | Olimpijska | K-120 | HS-131 | 130,0 m | 129,0 m | 264,6 pkt | 1. | — |
2. | 15 września | 2013 | Niżny Tagił | Aist | K-120 | HS-134 | 127,0 m | 125,0 m | 259,9 pkt | 3. | 8,4 pkt | Jakub Janda |
Nr | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Skład | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Lok. | Strata | Zwycięzca |
1. | 2 sierpnia | 2013 | Wisła | im. Adama Małysza | K-120 | HS-134 | druż.[a] | 127,5 m | 128,5 m | 1058,4 pkt (261,6 pkt) | 1. | — |
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego chronologicznie
[edytuj | edytuj kod] Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Kontynentalnego
[edytuj | edytuj kod] Lp. | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Lok. | Strata | Zwycięzca |
1. | 23 lutego | 2013 | Wisła | im. Adama Małysza | K-120 | HS-134 | 124,5 m | 124,0 m | 245,8 pkt | 3. | 6,8 pkt | Danny Queck |
2. | 7 lutego | 2015 | Brotterode | Inselbergschanze | K-105 | HS-117 | 112,5 m | 118,0 m | 272,9 pkt | 1. | — |
3. | 1 marca | 2015 | Titisee-Neustadt | Hochfirstschanze | K-125 | HS-142 | 119,5 m | 121,0 m | 219,9 pkt | 3. | 1,1 pkt | Halvor Egner Granerud |
4. | 17 grudnia | 2016 | Ruka | Rukatunturi | K-120 | HS-142 | 128,0 m | — | 121,0 pkt | 3. | 19,8 pkt | Ulrich Wohlgenannt |
Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Letniego Pucharu Kontynentalnego chronologicznie
[edytuj | edytuj kod] Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Letniego Pucharu Kontynentalnego chronologicznie
[edytuj | edytuj kod] Lp. | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Lok. | Strata | Zwycięzca |
1. | 29 czerwca | 2013 | Stams | Brunnentalschanzen | K-105 | HS-115 | 113,0 m | 106,0 m | 243,7 pkt | 1. | — |
2. | 6 lipca | 2013 | Kranj | Bauhenk | K-100 | HS-109 | 103,5 m | 110,5 m | 254,7 pkt | 2. | 3,9 pkt | Jakub Janda |
3. | 7 lipca | 2013 | Kranj | Bauhenk | K-100 | HS-109 | 104,5 m | 110,5 m | 251,5 pkt | 2. | 2,5 pkt | Nejc Dežman |
Opracowano na podstawie[69].
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
61. | 14 lutego | 2009 | Wisła | im. Adama Małysza | K-120 | HS-134 | indywid. | 65,0 m | — | 1,0 pkt | 230,4 pkt | Kamil Stoch |
51. | 26 grudnia | 2010 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-120 | HS-134 | indywid. | 85,5 m | — | 40,9 pkt | 231,7 pkt | Adam Małysz |
27. | 19 lutego | 2011 | Szczyrk | Skalite | K-95 | HS-106 | indywid. | 88,0 m | 84,5 m | 182,5 pkt | 76,0 pkt | Kamil Stoch |
20. | 26 grudnia | 2012 | Wisła | im. Adama Małysza | K-120 | HS-134 | indywid. | 104,5 m | 86,5 m | 136,5 pkt | 152,7 pkt | Kamil Stoch |
25. | 25 marca | 2012 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-120 | HS-134 | indywid. | 110,0 m | 91,0 m | 144,8 pkt | 141,1 pkt | Kamil Stoch |
5. | 27 marca | 2013 | Wisła | im. Adama Małysza | K-120 | HS-134 | indywid. | 127,0 m | 126,5 m | 286,6 pkt | 30,2 pkt | Maciej Kot |
10. | 23 grudnia | 2014 | Wisła | im. Adama Małysza | K-120 | HS-134 | indywid. | 114,0 m | 115,0 m | 203,7 pkt | 51,4 pkt | Piotr Żyła |
5. | 24 marca | 2015 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-120 | HS-134 | indywid. | 116,5 m | 140,5 m | 251,6 pkt | 59,1 pkt | Kamil Stoch |
18. | 22 marca | 2016 | Wisła | im. Adama Małysza | K-120 | HS-134 | indywid. | 115,0 m | 113,0 m | 200,4 pkt | 73,0 pkt | Maciej Kot |
10. | 26 grudnia | 2017 | Wisła | im. Adama Małysza | K-120 | HS-134 | indywid. | 93,0 m | 117,0 m | 164,5 pkt | 89,8 pkt | Stefan Hula |
Opracowano na podstawie[69].
Miejsce | Dzień | Rok | Miejscowość | Skocznia | Punkt K | HS | Konkurs | Skok 1 | Skok 2 | Nota | Strata | Zwycięzca |
59. | 10 października | 2009 | Zakopane | Średnia Krokiew | K-85 | HS-94 | indywid. | 62,0 m | — | 61,5 pkt | 184,5 pkt | Adam Małysz |
31. | 23 lipca | 2010 | Szczyrk | Skalite | K-95 | HS-106 | indywid. | 72,0 m | — | 62,0 pkt | 200,5 pkt | Adam Małysz |
39. | 17 września | 2011 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-120 | HS-134 | indywid. | 93,5 m | — | 60,3 pkt | 193,1 pkt | Kamil Stoch |
2. | 2 września | 2012 | Wisła | im. Adama Małysza | K-120 | HS-134 | indywid. | 126,0 m | 117,5 m | 234,8 pkt | 20,9 pkt | Maciej Kot |
2. | 1 września | 2013 | Szczyrk | Skalite | K-95 | HS-106 | indywid. | 99,0 m | 101,5 m | 261,5 pkt | 5,0 pkt | Dawid Kubacki |
11. | 8 września | 2013 | Zakopane | Wielka Krokiew | K-120 | HS-134 | indywid. | 121,0 m | 121,0 m | 231,6 pkt | 32,2 pkt | Jan Ziobro |
7. | 19 lipca | 2014 | Wisła | im. Adama Małysza | K-120 | HS-134 | indywid. | 123,0 m | 123,0 m | 237,8 pkt | 41,8 pkt | Kamil Stoch |
6. | 11 października | 2014 | Szczyrk | Skalite | K-95 | HS-106 | indywid. | 96,0 m | 97,0 m | 234,5 pkt | 41,5 pkt | Piotr Żyła |
12. | 18 lipca | 2015 | Wisła | im. Adama Małysza | K-120 | HS-134 | indywid. | 113,0 m | 115,5 m | 204,3 pkt | 62,3 pkt | Dawid Kubacki |
10. | 9 października | 2015 | Szczyrk | Skalite | K-95 | HS-106 | indywid. | 97,5 m | 96,0 m | 235,0 pkt | 33,5 pkt | Dawid Kubacki |
17. | 8 października | 2016 |
|