Krzysztof Pater – Wikipedia, wolna encyklopedia

Krzysztof Pater
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Krzysztof Jerzy Pater

Data i miejsce urodzenia

9 grudnia 1961
Olsztyn

Minister polityki społecznej
Okres

od 2 maja 2004
do 24 listopada 2004

Przynależność polityczna

Sojusz Lewicy Demokratycznej

Następca

Izabela Jaruga-Nowacka

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Złoty Krzyż „Za Zasługi dla ZHP”
Multimedia w Wikimedia Commons
Krzysztof Pater
Stopień instruktorski

harcmistrz

Organizacja harcerska

Związek Harcerstwa Polskiego

Przewodniczący ZHP
Okres sprawowania

od 2022

Poprzednik

Dariusz Supeł

Wiceprzewodniczący ZHP
Okres sprawowania

od 1997
do 2001

Multimedia w Wikimedia Commons

Krzysztof Jerzy Pater (ur. 9 grudnia 1961 w Olsztynie) – polski ekonomista, urzędnik państwowy, ekspert i doradca w sprawach polityki społecznej, polityk, nauczyciel akademicki, menedżer i instruktor harcerski. W 2004 minister polityki społecznej, od 2022 przewodniczący ZHP.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył w 1986 studia na Wydziale Handlu Zagranicznego Szkoły Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie.

Od 1986 do 1994 był zatrudniony w Ministerstwie Współpracy Gospodarczej z Zagranicą. W 1994 otrzymał licencję maklera papierów wartościowych. Do 1996 pełnił funkcję doradcy ministra w Ministerstwie Przekształceń Własnościowych. Później do 1997 pracował jako radca ministra w Ministerstwie Skarbu Państwa. Był jednym z autorów koncepcji reformy polskiego systemu emerytalnego[1][2], odpowiadał za przygotowanie szczegółowych rozwiązań w zakresie II i III filara systemu. W latach 1997–1998 zajmował stanowisko zastępcy dyrektora Biura Pełnomocnika Rządu do Spraw Reformy Zabezpieczenia Społecznego w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej. Następnie przez rok był wiceprezesem zarządu Powszechnego Towarzystwa Emerytalnego PKO/Handlowy. Prowadził działalność doradczą w zakresie polityki społecznej, wykładał też w Wyższej Szkole Ubezpieczeń i Bankowości w Warszawie.

W listopadzie 2001 został powołany na podsekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej. Od stycznia 2003 zajmował tożsame stanowisko w Ministerstwie Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej. Od 18 lutego 2004, po odejściu wiceminister Jolanty Banach, zajmował stanowisko sekretarza stanu i pełnomocnika rządu do spraw osób niepełnosprawnych. 2 maja 2004 objął urząd ministra polityki społecznej w pierwszym rządzie Marka Belki, był nim również w drugim gabinecie tego premiera. Zakończył urzędowanie 24 listopada 2004. Opracował autorską koncepcję, a następnie odpowiadał za wdrożenie systemu indywidualnych kont emerytalnych (IKE)[3][4][5][6].

W wyborach parlamentarnych w 2005 bez powodzenia kandydował z ramienia Komitetu Wyborczego Wyborców „Niezależni Wyborcy” do Senatu z okręgu warszawskiego[7]. Pełnił funkcję przewodniczącego krajowego sądu partyjnego SLD[8]. Od 2006 powoływany na stałego doradcę komisji sejmowych: Komisji Polityki Społecznej w V kadencji[9], Komisji Polityki Społecznej i Rodziny w kadencji VI[10] i VII[11], Komisji do Spraw Petycji w kadencji VIII[12] i IX[13]. Zajął się także prowadzeniem działalności doradczej i badawczej w zakresie polityki społecznej i rynku pracy.

W 2006 został członkiem Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego[14], w którym pełnił m.in. funkcję przewodniczącego Sekcji ds. Unii Gospodarczej i Walutowej oraz Spójności Gospodarczej i Społecznej (2008–2010), a także funkcję przewodniczącego Centrum Monitorowania Rynku Pracy (2010–2013 i 2018–2020). 26 kwietnia 2023 objął funkcję wiceprzewodniczącego EESC ds. budżetu[15][16].

Działacz Związku Harcerstwa Polskiego w stopniu harcmistrza. W latach 1989–1991 oraz 2006–2010 był wiceprzewodniczącym Rady Chorągwi Stołecznej ZHP[17], w latach 1989–1990 pełnił funkcję członka Rady Naczelnej ZHP, a od 1990 do 1997 – wiceprzewodniczącego Centralnej Komisji Rewizyjnej ZHP. W latach 1997–2001 był wiceprzewodniczącym ZHP, natomiast w okresie 2001–2005 członkiem Naczelnego Sądu Harcerskiego ZHP[17]. Ponownie wybrany do NSH ZHP w 2017, objął funkcję jego przewodniczącego. W maju 2022 na 42. Zjeździe ZHP został wybrany na przewodniczącego ZHP (był wówczas jedynym zgłoszonym kandydatem)[18].

Odznaczenia i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

W 2005, za zasługi w pracy wychowawczej z dziećmi i młodzieżą, został odznaczony przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego Złotym Krzyżem Zasługi[19].

Wyróżniony Złotym Krzyżem „Za Zasługi dla ZHP”. Za wprowadzenie indywidualnych kont emerytalnych (IKE) czasopismo „BusinessWeek” wyróżniło go „Portfelem Roku 2004”[20].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Halina Lichocka: Reforma OFE: Przez kogo emeryt nie pojedzie na Hawaje. Polskie Radio, 6 grudnia 2013. [dostęp 2020-01-21].
  2. ↑ Magdalena Mosionek-Szweda, Joanna Matuszewska-Mieruszewska: Rozwój indywidualnych oszczędności emerytalnych w kontekście skłonności Polaków do oszczędzania. researchgate.net, styczeń 2015. [dostęp 2020-01-21].
  3. ↑ Istne zatrzęsienie ofert. zw.com.pl, 1 sierpnia 2004. [dostęp 2020-01-21].
  4. ↑ Marta Chmielewska: Czy oszczędzanie na IKE jest naprawdę opłacalne?. bankier.pl, 5 października 2004. [dostęp 2020-01-21].
  5. ↑ Sprawozdania stenograficzne z posiedzeń Sejmu: 4 kadencja, 57 posiedzenie, 1 dzień (16.09.2003). Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, 16 września 2003. [dostęp 2020-01-21].
  6. ↑ Małgorzata Dygas. Trwała prowizorka. „Gazeta Bankowa”. nr 41 (1041), 13 października 2008. ISSN 0860-7613. 
  7. ↑ Serwis PKW – Wybory 2005. [dostęp 2020-01-21].
  8. ↑ Decyzja sądu partyjnego SLD ws. Zaborowskiego będzie znana w niedzielę. wp.pl, 10 listopada 2007. [dostęp 2023-02-08].
  9. ↑ Komisja Polityki Społecznej (Biuletyn nr 255/V). Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, 26 stycznia 2006. [dostęp 2020-01-21].
  10. ↑ Komisji Polityki Społecznej i Rodziny (Biuletyn nr 5567/VI). Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, 15 września 2011. [dostęp 2020-01-21].
  11. ↑ Sprawozdanie Komisji Polityki Społecznej i Rodziny z działalności w VII kadencji Sejmu (2011–2015) s. 10. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, 2015. [dostęp 2020-01-21].
  12. ↑ Sprawozdanie Komisji do Spraw Petycji z działalności w VIII kadencji Sejmu (2015–2019) s. 6. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, 2019. [dostęp 2020-01-21].
  13. ↑ Pełny zapis przebiegu posiedzenia Komisji do Spraw Petycji (nr 2). Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, 2019-12-18. [dostęp 2020-01-21].
  14. ↑ Krzysztof Pater. Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny. [dostęp 2020-01-21]. (ang.).
  15. ↑ Kolejny Polak na wysokim stanowisku w UE. Krzysztof Pater wiceprzewodniczącym Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego. Polska Agencja Prasowa, 26 kwietnia 2023. [dostęp 2023-04-26].
  16. ↑ Vice-President in charge of Budget. Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny, 26 kwietnia 2023. [dostęp 2023-04-26].
  17. ↑ a b Historia Chorągwi Stołecznej Związku Harcerstwa Polskiego w latach 1956–2010 kadencjami pisana. T. II. Warszawa: Chorągiew Stołeczna ZHP, 2012, s. 102–103, 394.
  18. ↑ Sebastian Zdziebłowski: 21 maja 2022 roku Delegatki i Delegaci 42. Zjazdu ZHP wybrali Przewodniczącego ZHP. Związek Harcerstwa Polskiego, 21 maja 2022. [dostęp 2022-05-21].
  19. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 19 sierpnia 2005 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2005 r. nr 74, poz. 1018).
  20. ↑ Dariusz Styczek. Portfele rozdane. „BusinessWeek. Edycja polska”. nr 1 (165), 6 stycznia 2005. AWR „Wprost”. ISSN 1642-6770. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Pierwszy rząd Marka Belki (2004)
W dniu zaprzysiężenia

Drugi rząd Marka Belki (2004–2005)
W dniu zaprzysiężenia
Późniejsi członkowie rządu

  • kursywa – ministrowie, którzy pełnili funkcję do końca istnienia rządu
Przewodniczący Związku Harcerstwa Polskiego
1919–1950
od 1990
  • W latach 1956–1964 ZHP kierował Naczelnik Harcerstwa, w latach 1964–1990 – Naczelnik ZHP.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Krzysztof_Pater&oldid=73632328”