Kuchnia molekularna – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kuchnia molekularna, gastronomia molekularna – podejście do przyrządzania potraw i ich spożywania oparte na metodach naukowych, wykorzystujące zwłaszcza znajomość chemii i fizyki^[1]. Za początek kuchni molekularnej można uznać pracę Nicolasa Kurtiego i Herve Thisa Molecular and Physical Gastronomy z 1988 r. Jednym z prekursorów kuchni molekularnej w restauracjach był Ferran Adria z hiszpańskiej restauracji El Bulli. Innymi równie znanymi szefami kuchni z tej dziedziny są Heston Blumenthal, Grant Achatz, czy Wylie Dufresne^{[potrzebny przypis]}.

Produktem, które było inspiracją dla tej kuchni, było żółtko^{[potrzebny przypis]}. Chęć odwzorowania jego cech stała się punktem wyjściowym do opracowania technik tzw. sferyfikacji^{[potrzebny przypis]}. Gastronomia molekularna pozwala przygotować ciekawsze, bardziej oryginalne i atrakcyjne wizualnie dania, a przy tym niezwykle naturalne i zdrowe^{[potrzebny przypis]}.

Kuchnia molekularna zajmuje się^{[potrzebny przypis]}:

• badaniem mechanizmów zjawisk zachodzących podczas przygotowywania i konsumpcji potraw
• badaniem przemian fizykochemicznych żywności w trakcie gotowania
• badaniem zjawisk sensorycznych towarzyszących konsumpcji potraw
• badaniem smakowitości potraw
• rozwojem, tworzeniem i właściwościami żywności

• Technologia smaku [online] [dostęp 2023-03-01] .strona główna serwisu