Kultura ceramiki kreskowanej – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kultura ceramiki sztrychowanej (kreskowanej) - nazwę swą zawdzięcza charakterystycznemu typowi ornamentacyjnemu, którym zdobione były naczynia ceramiczne. Uzyskiwano go poprzez chropowacenie powierzchni zewnętrznej naczyń za pomocą ostrej miotełki, która powodowała powstawanie nieregularnych rytych kresek. Materiał archeologiczny typowy dla tej kultury pojawia się w VII w. p.n.e. a zanika ok. IV w. n.e, na bazie wcześniejszego substratu kulturowego z nowymi elementami napływowymi, jak np. wpływy kultury lateńskiej. Zanik stanowisk z typowym inwentarzem spowodowany jest migracjami i zmianami kulturowymi.

Charakterystyczny inwentarz zaobserwowano w rejonie dorzecza górnego Dniepru, Berezyny, Dźwiny oraz nad górnym i środkowym Dnieprem. Wyróżnione kultury strefy leśnej sąsiadujące z opisywaną to: juchnowska, poczebska, dnieprzańsko-dźwińska, diakowska i goredecka.

Typowe naczynia występujące w inwentarzu są kształtu jajowatego lub o esowatym profilu z ornamentem w postaci nieregularnych kresek. Stosowano nieznane praktyki pogrzebowe, co spowodowało, że nie udało się dotychczas odnaleźć materiałów grobowych. Nic również nie wiemy o ich wierzeniach.

Ludność zamieszkiwała niewielkie grody obronne, w których znajdowały się domy drewniane o konstrukcji zrębowej. Ludność prowadziła osiadły tryb życia, zajmowała się głównie uprawą ziemi, hodowlą świń, bydła rogatego, owiec i koni. Łowiectwo, rybołówstwo i zbieractwo było również praktykowane.

• Janusz K. Kozłowski "Encyklopedia Historyczna Świata" Tom I. Kraków 1999