Kultury z tylczakami łukowymi – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kompleks Kultur z tylczakami łukowymi, niekiedy zwanym kręgiem tarnowiańskim, datowany jest na interstadiał Allerød (dla terenów Polski ok. 11–12 tys. lat temu). W miarę ocieplania się klimatu, nowe obszary leśne Niżu Europejskiego zasiedliły społeczności myśliwych i rybaków. Kultury te wyróżniały się charakterystycznymi formami narzędzi: tylczakami łukowymi oraz krótkimi drapaczami tarnowiańskimi.

Genezy kultury z tylczakami łukowymi można dopatrywać się na terenach południowej Francji. Tam powstał prąd kulturowy zwany azylianizacją lub prądem tarnowiańskim, który w rozprzestrzeniał się w środowisku późnej kultury magdaleńskiej. Prąd ten zawierał takie elementy jak: krótkie drapacze, tylczaki łukowe oraz rzadką obecność rylców.

Kultury zaliczane do kompleksu:

• kultura romanellska (Włochy, Prowansja, wschodnia Hiszpania)
• kultura azylska (Francja, północna Hiszpania)
• kultura Federmesser (Niemcy, Holandia, zachodnia Polska)

• Janusz K. Kozłowski, Stefan K. Kozłowski: Epoka kamienia na ziemiach polskich, PAN, Warszawa 1977.
• Janusz K. Kozłowski: Encyklopedia Historyczna Świata t. 1: Prehistoria, Opres, Kraków 1999.
• Michel Brézillon: Encyklopedia kultur pradziejowych, WAiF oraz PWN, Warszawa 2001.