Lee Bowyer – Wikipedia, wolna encyklopedia

Lee Bowyer

Data i miejsce urodzenia	3 stycznia 1977 Londyn
Wzrost	175 cm
Pozycja	pomocnik
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1994–1996 Charlton Athletic 46 (8) 1996–2002 Leeds United 203 (38) 2002–2004 West Ham United 10 (0) 2004–2006 Newcastle United 79 (6) 2006–2009 West Ham United 41 (4) 2009 → Birmingham City (wyp.) 17 (1) 2009–2011 Birmingham City 64 (9) 2011–2012 Ipswich Town 29 (2[1]) W sumie: 489 (68)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 2002  Anglia 1 (0)
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Multimedia w Wikimedia Commons

Lee Bowyer (ur. 3 stycznia 1977 w Londynie) – były angielski piłkarz.

Od najmłodszych lat był kibicem zespołu Młotów. Kiedy w wieku 17 lat rzucił szkołę, postanowił jednak rozpocząć treningi w innym londyńskim zespole, w Charltonie. W roku 1996 wiele klubów Premier League starało się pozyskać nastoletniego Bowyera, który ostatecznie wybrał ofertę Leeds United, myśląc, że może osiągnąć z nimi wiele sukcesów. Transfer opiewał na rekordową jak na nastolatka kwotę 2,8 mln funtów.

Na Elland Road sprowadzono także dwóch innych pomocników, Davida Hopkina i Alfa Inge Haalanda. Bowyer odnalazł się w sezonie 1998/1999, kiedy ze składu odszedł Hopkin. Po dobrym sezonie w jego wykonaniu został uznany graczem sezonu w ekipie Leeds. Rok później w dużej mierze przyczynił się do zajęcia 3. pozycji w tabeli Premiership. W tym także sezonie został wybrany najlepszym graczem młodego pokolenia na boiskach angielskich. Rok później doprowadził do sprzeczki między piłkarzami Leeds a graczami Spurs, za co jego klub musiał zapłacić grzywnę. Ten sezon był dla niego tym gorszy, że dostał najwięcej, bo aż 14, żółtych kartek w Premiership, a wspólnie z klubowym kolegą Jonathanem Woodgatem doprowadził do bójki przed nocnym klubem. Został jednak oczyszczony z zarzutów i mógł wrócić do gry. Kiedy jego kontrakt z Leeds United dobiegał końca, szefowie klubu chcieli z nim renegocjować umowę, lecz Bowyer odmówił i opuścił klub, w barwach którego występował w Champions League.

Zainteresowany jego usługami był menadżer Liverpool F.C., Gerard Houllier, ale do transferu nie doszło, ponieważ Bowyer nie chciał grać dla The Reds. W styczniu 2003 roku spełnił swoje dziecięce marzenia, podpisując umowę z West Hamem. Kontrakt podpisano tylko na pół roku, gdyż Bowyer miał pomóc West Hamowi w walce o utrzymanie w najwyższej klasie rozgrywkowej. Kiedy drużynie z Upton Park nie udało się osiągnąć tego celu, Bowyer przeniósł się za darmo do Newcastle United.

Jego kariera na stadionie St. James` Park nie była zbyt udana, między innymi przez bójkę z kolegą z zespołu, Kieronem Dyerem. Za ten wybryk został ukarany karą 30 000 funtów. Latem 2006 roku powrócił do West Hamu. 9 stycznia 2009 roku został wypożyczony do końca sezonu 2008/09 do Birmingham City. W nowym zespole swój debiut zaliczył 17 stycznia w zremisowanym 1:1 pojedynku z Cardiff City. W meczu tym zdobył także bramkę. W drużynie Birminghamu rozegrał 17 ligowych pojedynków, po czym powrócił do Londynu. W maju 2009 roku opuścił West Ham United, zaś w lipcu przeszedł do swojego byłego klubu, Birmingham City.

10 lipca 2011 roku przeszedł, na zasadzie wolnego transferu, do występującego w Football League Championship Ipswich Town^[2].

Bowyer zagrał w jednym meczu reprezentacji Anglii.

• Lee Bowyer w bazie Soccerbase (ang.)