Leon Boruński – Wikipedia, wolna encyklopedia

Leon Boruński

Data i miejsce urodzenia	22 października 1909 Petersburg
Data i miejsce śmierci	lipiec 1942 Otwock
Instrumenty	fortepian
Gatunki	muzyka poważna
Multimedia w Wikimedia Commons

Leon Boruński (ur. 22 października 1909 w Petersburgu, zm. w lipcu 1942 w Otwocku^[1]) – polski pianista i kompozytor żydowskiego pochodzenia.

Urodził się w Rosji w rodzinie polskich Żydów. W 1918 przeniósł się wraz z rodziną do Łodzi. W tym samym roku rozpoczął naukę muzyki u Feliksa Rafała Halperna. W latach 1928–1932 studiował w Wyższej Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie. W 1932 wziął udział w II Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina, gdzie dotarł do finału i otrzymał VII nagrodę. W 1933 wziął udział w Międzynarodowym Konkursie Muzycznym w Wiedniu, gdzie otrzymał dyplom półfinalisty.

Był także kompozytorem. Komponował koncerty fortepianowe, symfonie dziecięce, pieśni na głos z fortepianem oraz miniatury fortepianowe. Dla warszawskich teatrów rewiowych pisał muzykę ilustracyjną, rozrywkową i jazzową. Podczas II wojny światowej cała twórczość Boruńskiego przepadła, a on sam został zamordowany przez Niemców w Otwocku^[2].

• Stanisław Dybowski, Laureaci Konkursów Chopinowskich w Warszawie, wyd. Selene, Warszawa 2005, s. 72–73, ISBN 83-910515-1-X.