French
DeutschLeon Suchorzewski – Wikipedia, wolna encyklopedia
.jpg) Leon Suchorzewski (przed 1936) | |
| Data i miejsce urodzenia | 14 września 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 17 października 1970 |
| Poseł na Sejm IV kadencji (II Rzeczypospolitej) | |
| Okres | |
| Odznaczenia | |
     | |
Leon Suchorzewski (ur. 14 września 1894 w Niedźwiadnie, zm. 17 października 1970 w Warszawie) – polski rolnik – osadnik wojskowy, burmistrz Włodzimierza Wołyńskiego, działacz społeczny, poseł na Sejm IV kadencji (1935–1938) w II Rzeczypospolitej, członek Rady Głównej Centralnego Towarzystwa Organizacji i Kółek Rolniczych od 1934 roku[1].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Ukończył Szkołę Handlową w Łomży i Wyższe Kursy Przemysłowo-Rolnicze w Warszawie. Uczył się również w czasie I wojny światowej w konspiracyjnej Wolnej Szkole Wojskowej.
Był członkiem POW i Związku Młodzieży Polskiej „Zet”. Służył w 1 pułku ułanów Legionów Polskich. Od 6 lutego do 4 kwietnia 1917 roku był słuchaczem kawaleryjskiego kursu podoficerskiego przy 1 pułku ułanów w Ostrołęce. Kurs ukończył z wynikiem bardzo dobrym. Posiadał wówczas stopień starszego ułana[2]. Latem tego roku, po kryzysie przysięgowym, został internowany w Szczypiornie, a następnie w Łomży.
W Wojsku Polskim pełnił służbę w 7 pułku Ułanów Lubelskich. W czerwcu 1921 został zwolniony do rezerwy. Zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z dniem1 czerwca 1919. W 1934 zajmował 183. lokatę w korpusie oficerów rezerwowych kawalerii. Pozostawał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień we Włodzimierzu. Posiadał przydział mobilizacyjny do 7 pułku Ułanów Lubelskich w Mińsku Mazowieckim[3][4].
W latach 1924–1931 prowadził gospodarstwo rolne w osadzie wojskowej Kalinówka w powiecie włodzimierskim. Był członkiem Związku Osadników Wojskowych i organizacji spółdzielczych, prezesem Wołyńskiej Izby Rolniczej. W latach 1931–1934 pełnił funkcję wiceburmistrza, a od 1934 roku – burmistrza Włodzimierza Wołyńskiego. Był również od 1932 roku przewodniczącym tamtejszego Urzędu Rozjemczego, kierował Wołyńską Izbą Rolniczą. W latach 1935–1938 był prezesem Rady Wojewódzkiej Związku Osadników w Łucku.
W wyborach parlamentarnych w 1935 roku został wybrany posłem na Sejm IV kadencji (1935–1938) 119 619 głosami z okręgu nr 57, obejmującego powiaty: kowelski, lubomelski i włodzimierski[5].
Po wybuchu II wojny światowej został, w stopniu majora rezerwy, komendantem wojennym Włodzimierza Wołyńskiego. Po wkroczeniu Armii Czerwonej do miasta 19 września, przedostał się pod okupację niemiecką, gdzie przez czas wojny był administratorem majątku Marii Lechnickiej w Bezeku.
Po wojnie pracował jako buchalter w banku w Lublinie. Następnie był księgowym w Centralnym Związku Plantatorów Przetwórczych Roślin Okopowych w Toruniu, w 1948–1950 – w tymże związku w Warszawie, pracował również w warszawskim „Argedzie”[6][7].
Życie rodzinne
[edytuj | edytuj kod]Leon Suchorzewski był synem Witolda (1857–1936), właściciela majątku Węgierskie oraz Stefanii z Gołębiowskich (1868–1937), jedynej córki właściciela majątku Niedźwiadna.
Miał czworo rodzeństwa:
- Zofię (1892–1988), żonę generała dywizji Wojska Polskiego Stefana Dąb-Biernackiego
- Felicję (1893–1986), żonę generała brygady Michała Pakosza; Felicja wiele lat spędziła w więzieniach PRL
- Henryka (1896–1970), biologa
- Tadeusza (1907–1973), inżyniera chemika.
Leon ożenił się 4 lutego 1924 roku z Aldoną Krzyżanowską (1897–1935) i miał z nią 2 synów:
- Jarosława Leona (ur. 1931), lekarza
- Leszka Henryka (ur. 1932), anglistę.
Po śmierci został pochowany 22 października 1970 roku na cmentarzu Wawrzyszewskim w Warszawie.
Leon Suchorzewski był praprawnukiem Józefa Radzimińskiego, ostatniego wojewody gnieźnieńskiego[8].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3911 (1921)[9]
- Krzyż Niepodległości (12 maja 1931)[10]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937)[11]
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
- Krzyż Zasługi[12][6]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Sprawozdanie Centralnego Towarzystwa Organizacyj i Kółek Rolniczych w Warszawie za 1934/5 Rok, Warszawa 1935, s. 17.
- ↑ CAW ↓, sygn. I.120.1.125 s. 7.
- ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego M.S.Wojsk. Nr 37 z 24 września 1921 r., s. 250, 895.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 118, 591.
- ↑ Scriptor (opr.): Sejm i Senat 1935–1938 IV kadencja. Warszawa: nakładem Księgarni F. Hoesicka, 1936, s. 205.
- ↑ a b Mariusz Ryńca: Suchorzewski Leon. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 45: Suchorzewski Jan – Sulistrowski Antoni. Warszawa – Kraków: Polska Akademia Nauk – Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla, 2008, s. 324–325. ISBN 978-83-88909-68-9.
- ↑ Biblioteka sejmowa – Parlamentarzyści RP: Leon Suchorzewski. [dostęp 2012-07-15].
- ↑ Leon Suchorzewski h. Zaremba w Wielkiej genealogii Minakowskiego. [dostęp 2012-07-15].
- ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 3368 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 39, poz. 1822)
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163 „za pracę w dziele odzyskania Niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
- ↑ Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 705. reprint Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Warszawa, 1984
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
- Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 705. [dostęp 2021-05-18].
- Komenda Legionów (Dowództwo Polskiego Korpusu Posiłkowego). Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2017-11-07].