French
DeutschLeonard Pohoryles – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Ambasador PRL w Indonezji | |
| Okres | od 1964 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
  | |
Leonard Pohoryles (ur. 23 lutego 1916 we Lwowie[1], zm. 9 października 1995[2]) – polski dyplomata, ambasador w Indonezji (1964–1968).
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Działał w Komunistycznym Związku Młodzieży Zachodniej Ukrainy (KZMZU). Ukończył na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie studia prawnicze (1937) oraz ekonomiczne (1938). Po studiach był aplikantem i praktykantem sądowym, a następnie bezrobotnym[1].
Po zajęciu Lwowa przez Armię Czerwoną pracował na Giełdzie Pracy przy Radzie Związków Zawodowych. Po likwidacji Giełdy był naczelnikiem wydziału planowania oraz zastępcą głównego inżyniera w hucie szkła. Od 1940 należał do Komsomołu, pełnił funkcję jego sekretarza w hucie. Po ataku III Rzeszy w 1941 ewakuował się na tereny Azji Środkowej, gdzie pracował w kołchozach i sowchozach[1].
W 1945 został zatrudniony jako instruktor w Zarządzie Głównym Związku Patriotów Polskich w Moskwie, a w sierpniu 1945 jako sekretarz odpowiedzialny w Delegacji Polskiej Sowiecko-Polskiej Komisji Mieszanej do Spraw Repatriacji. W 1945 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej. Od czerwca 1946 do 1952 pracował w Ambasadzie w Moskwie jako attaché i kierownik Wydziału Konsularnego, od kwietnia 1947 w stopniu II sekretarza, a od 1949 I sekretarza. W ramach struktur Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej pełnił tamże funkcje członka egzekutywy (od 1949) oraz sekretarza (od 1951) podstawowej organizacji partyjnej. W 1952 został zatrudniony w centrali Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Od 1953 pełnił funkcję p.o. wicedyrektora Departamentu Wojskowego w Ministerstwie Hutnictwa, a od 1954 wicedyrektora Departamentu Planowania tamże. W latach 1964–1968 ambasador w Indonezji, akredytowany także w Malezji[1].
Syn Karola i Bronisławy[1]. Pochowany na cmentarzu żydowskim na Woli w Warszawie[2].
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- 1946 – Srebrny Krzyż Zasługi „za zasługi na polu ogólno-państwowej pracy”[3]
- 1955 – Medal 10-lecia Polski Ludowej[4]
Publikacje książkowe
[edytuj | edytuj kod]- Leonard Pohoryles, Indonesia Raya, Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1976, OCLC 830297060.
- Leonard Pohoryles, Rok życia niebezpiecznego, Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1987, ISBN 978-83-03-01619-5.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL, Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej [zarchiwizowane 2024-01-27].
- ↑ a b Wirtualny Cmentarz, cemetery.jewish.org.pl [zarchiwizowane 2024-01-27].
- ↑ Uchwała Prezydium Krajowej Rady Narodowej z dnia 19 lipca 1946 r. o odznaczeniach pracowników Ministerstwa Spraw Zagranicznych na placówkach zagranicznych (M.P. z 1947 r. nr 16, poz. 35).
- ↑ Lista osób odznaczonych "Medalem 10-lecia Polski Ludowej" (M.P. z 1955 r. nr 104, poz. 1411).