French
DeutschLeonard Stahl – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Edukacja | |
| Odznaczenia | |
   | |
Leonard Stahl (ur. 18 października 1866 w Podgórzu[1], zm. 3 grudnia 1929 we Lwowie) – wiceprezydent Lwowa.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Kształcił się w C. K. Gimnazjum im. Franciszka Józefa we Lwowie, gdzie w 1884 ukończył VIII klasę i zdał egzamin dojrzałości (w jego klasie byli m.in. Antoni Borzemski, Jan Rucker)[2][3]. Uzyskał stopień naukowy doktora.
Jako radca prokuratorii skarbu we Lwowie został dyrektorem Towarzystwa Budowy Tanich Domów dla Urzędników we Lwowie[4]. W czerwcu 1911 wybrany II wiceprezydentem Lwowa[5]. Był członkiem Ligi Narodowej przed 1914[6].
Podczas I wojny światowej po inwazji rosyjskiej 20 czerwca 1915 został przymusowo wywieziony przez władze rosyjskie do Kijowa w grupie zakładników[7]. obrońca Lwowa w listopadzie 1918, ówczesny członek Komitetu Obywatelskiego i Polskiego Komitetu Narodowego we Lwowie[8], został członkiem powołanego 23 listopada 1918 Tymczasowego Komitetu Rządzącego we Lwowie[9]. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej w 1920, był członkiem prezydium Obywatelskiego Komitetu Wykonawczego Obrony Państwowej we Lwowie i przedstawicielem Obywatelskiego Komitetu Wykonawczego Obrony Państwa w Warszawie w 1920[10]. Członek Rady Naczelnej Związku Ludowo-Narodowego. Członek Prezydium Rady Dzielnicowej Stronnictwa Narodowego. Prezes klubu Czarni Lwów w latach 1913-1924. Został członkiem komitetu pierwszej ogólnopolskiej Wystawy Budowlanej we Lwowie organizowanej we wrześniu 1926 podczas Targów Wschodnich[11].
Ojciec Zdzisława Stahla. Jego pogrzeb był manifestacją ludności[12]. Został pochowany na Cmentarzu Obrońców Lwowa[13].
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)[14]
- Krzyż Niepodległości – pośmiertnie (19 grudnia 1933, za pracę w dziele odzyskania niepodległości)[15]
- Krzyż Walecznych – dwukrotnie (1922)[16][17]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Leonard Stahl www.ipsb.nina.gov.pl
- ↑ Kronika miejscowa i zamiejscowa. „Gazeta Narodowa”, s. 2, Nr 137 z 17 czerwca 1884.
- ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum Lwowskiego im. Franciszka Józefa za rok szkolny 1884. Lwów: 1884, s. 76.
- ↑ Pożyteczna instytucya. „Nowości Illustrowane”. Nr 40, s. 3, 6 października 1906.
- ↑ Zmiany w prezydyum miast Lwowa. „Nowości Illustrowane”. Nr 24, s. 2, 17 czerwca 1911.
- ↑ Stanisław Kozicki, Historia Ligi Narodowej (okres 1887-1907), Londyn 1964, s. 584.
- ↑ Wspomnienia b. zakładników rosyjskich. „Nowości Illustrowane”. Nr 27, s. 5, 4 lipca 1925.
- ↑ Eugeniusz Romer, Pamiętnik Paryski 1918-1919, t. I, Warszawa 2010, s. 34.
- ↑ Agnieszka Biedrzycka: Kalendarium Lwowa 1918–1939. Kraków: 2012, s. 1-2. ISBN 97883-242-1542-3.
- ↑ Obrona państwa w 1920 roku, Warszawa 1923, s. 549.
- ↑ Kronika. Pierwsza ogólnopolska wystawa budowlana we Lwowie. „Architektura i Budownictwo”, s. 34, Zeszyt 5 z czerwca 1926.
- ↑ Kronika. Pogrzeb Leonarda Stahla. „Gazeta Lwowska”, s. 4, Nr 281 z 6 grudnia 1929.
- ↑ Spis bohaterów pochowanych na Cmentarzu Obrońców Lwowa. W: Orlętom. Straż mogił polskich bohaterów. Przewodnik po cmentarzu obrońców Lwowa. Lwów: 1934, s. 48.
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 21.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 292, poz. 318.
- ↑ Rozkazy Ministra Spraw Wojskowych. Nadaję Krzyż Walecznych. „Dziennik Personalny”. Nr 12, s. 375, 15 maja 1922.
- ↑ Rozporządzenie Kierownika MSWojsk. L. 6285/22 G.M.I. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 11, s. 348)
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- † Leonard Stahl. „Gazeta Lwowska”, s. 4, Nr 279 z 4 grudnia 1929.