Lepidolit – Wikipedia, wolna encyklopedia

Lepidolit
Ilustracja
Właściwości chemiczne i fizyczne
Skład chemiczny

zasadowy glinokrzemian potasu, litu i glinu
(KLi2Al(OH, F)2Si4O10)

Twardość w skali Mohsa

2,5–3

Przełam

blaszkowy

Łupliwość

doskonała, jednokierunkowa

Pokrój kryształu

tabliczkowy, płytkowy

Układ krystalograficzny

jednoskośny

Gęstość

2,8–3 g/cm³

Właściwości optyczne
Barwa

różowa, fioletowa, purpurowa, bezbarwny, zielony, szary i inne; barwę wywołują głównie domieszki manganu

Rysa

biała

Połysk

perłowy

Kryształy lepidolitu

Lepidolit – rzadki minerał należący do gromady krzemianów, zaliczany do grupy mik litowych. Jest rozpowszechniony tylko w niektórych rejonach Ziemi.

Nazwa pochodzi od gr. lepis (lepidon) = łuska i lithos = skała (kamień); nawiązuje do częstych drobnołuseczkowych skupień tego minerału.

Charakterystyka

[edytuj | edytuj kod]

Właściwości

[edytuj | edytuj kod]

Tworzy kryształy o pokroju tabliczkowym, płytkowym lub blaszkowym. Pięknie wykształcone kryształy są spotykane w druzach w formie szczotek krystalicznych. Jest giętki, sprężysty, przezroczysty. Często zawiera niewielkie ilości żelaza, sodu, cezu, magnezu.

Występowanie

[edytuj | edytuj kod]

Stanowi składnik pegmatytów i niektórych grejzenów. Bardzo często można go spotkać obok kwarcu, spodumenu, topazu, berylu, kasyterytu, fluorytu, turmalinu, z którymi współwystępuje.

Miejsca występowania:

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]
  • bardzo ważne źródło otrzymywania litu,
  • jest atrakcyjny i ceniony przez kolekcjonerów,
  • minerał w formie zbitej jest bardzo atrakcyjnym kamieniem dekoracyjnym i ozdobnym,
  • bywa obrabiany i szlifowany na potrzeby kolekcjonerów.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • O. Medenbach, C. Sussieck-Fornefeld: Minerały. Świat Książki, 1996.
  • J. Żaba: Ilustrowany słownik skał i minerałów. Videograf II, 2003.
  • W. Schumann: Minerały świata. Alma-Press, 2003.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]