Leptoten – Wikipedia, wolna encyklopedia

Leptoten (z gr. leptos - delikatny, cienki) - pierwszy etap profazy I mejozy, poprzedzający zygoten.

Podczas leptotenu następuje:

• pojawienie się chromosomów w postaci cienkich, względnie gładkich i wyciągniętych nici, gdyż chromatydy siostrzane ściśle przylegają do siebie i nie oddzielają się w miarę skracania się chromosomów w tej fazie. Czynnikiem utrzymującym chromatydy siostrzane blisko siebie mogą być niezreplikowane fragmenty DNA, w których cząsteczki DNA z dwóch chromatyd rozgałęziają się z pojedynczej niezreplikowanej helisy (zyg-DNA). Z tego powodu leptoten nazywany jest stadium cienkich nici. Chromosomy w tym stadium nie mają obszarów silnie zespiralizowanych ani pętli bocznych (oprócz bardzo dużych chromosomów u amfiumów).
• chromatyna w ramionach chromosomów jest upakowana w serie sferycznych mas, oddzielonych od siebie obszarami nieskondensowanymi, zwanymi chromomerami, które nadają ramionom wygląd „sznurka koralików”.
• telomery są przyłączone do otoczki jądrowej. Ramiona chromosomów wystają w postaci pętli od miejsc połączeń na otoczce jądrowej do nukleoplazmy.
• pojawienie się zaczątków elementów bocznych kompleksu synaptemalnego, który tworzy się w zygotenie. Stanowi to początek kondensacji chromosomów.

• Barbara Gabara: Mejoza. W: praca zbiorowa pod redakcją J.Kawiaka, J.Mireckiej, M.Olszewskiej, J.Warchoła: Podstawy cytofizjologii. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1997. ISBN 83-01-11829-6. Brak numerów stron w książce
• Stanisława Rogalska, Jolanta Małuszyńska, Maria J. Olszewska: Podstawy cytogenetyki roślin. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005, s. 125. ISBN 83-01-14434-3.